Gouden schot “Tijdens mijn jeugd in Amsterdam-Zuidoost speelde ik op straat zowel voetbal als basketbal. Dat basketbal mijn passie werd, komt ook doordat mijn vader basketbal speelde – ik wilde graag beter worden dan hij. Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik een jaar of zeven was. Hoewel mijn moeder vaak benadrukte dat school belangrijker was dan basketbal, bracht ze me wel altijd naar alle trainingen en wedstrijden. Ze heeft nu uitgezaaide kanker, dat is heel zwaar, maar ik ben dankbaar dat ze ons olympisch kampioenschap nog heeft mogen meemaken.”
Atypisch “De meeste topsporters zijn gedisciplineerder dan ik. Zo ga ik laat naar bed, snoep ik als een gek en houd ik me niet aan een dieet. Ik geloof in de kracht van training. Niet alleen van mijn lichaam, maar ook van mijn brein. Mind over matter: een positieve gedachte koppelen aan wat je doet, werkt. In alle jaren dat ik sport, heb ik weinig blessures gehad. Op mijn achttiende brak ik als gevolg van een ellenboogstoot mijn onderkaak. Dat betekende een tijdje vloeibaar eten en moeilijk praten. Een paar jaar geleden brak ik mijn duim. Verder valt het erg mee, de fysio’s zien me weinig.”

Worsteling “Terwijl ik alles had om happy te zijn, voelde ik me vier jaar geleden net een zombie. Met de moeder van mijn twee prachtige kinderen had ik een huis gekocht, we hadden twee auto’s en ik speelde basketbal bij ZZ Leiden. Maar een conflict met onze coach zorgde bij mij voor veel stress. Omdat ik ben opgegroeid met het idee dat je niet klaagt maar dóórgaat, sprak ik thuis niet uit wat me dwarszat. Achteraf was dat misschien niet zo slim, want mijn gedachten werden steeds somberder, uiteindelijk zelfs suïcidaal. Daar schrok ik zo van dat ik hulp heb gezocht. Erover praten met een psychotherapeut hielp me er bovenop. Wat ik ervan leerde? Dat ik emoties niet moet onderdrukken en me door niemand naar beneden mag laten halen. Fans die andere sporters uitschelden, spreek ik daarop aan: ‘Kap daarmee, zij hebben óók gevoel.’”