‘GODSAMME ZEG WAT EEN LEKKER DING, DIE EX VAN JOU!’ zegt een collega die de coverfoto voor het eerst ziet. “ja hè?”, zeg ik instemmend en bijna trots, wat best gek is aangezien het hier dus mijn ex betreft. Maar tegelijkertijd vind ik het heel cool dat ik zo vrolijk naar deze foto kan kijken en Sander en ik er zo buiten­gewoon gezellig en breed lachend op staan samen. En daar is niks gespeelds aan. Hoeveel ‘verlaten’ vrouwen hebben niet de foto’s van hun exen tot snippers gescheurd, hun spullen ritueel verbrand in de tuin en ze vervloekt met zelfgemaakte voodoopoppetjes. Omdat de liefde die ooit groot was leidde tot een nog groter verdriet dat makkelijker te handelen lijkt in de vorm van woede en wraakzucht. Ik ongelukkig? Dan jij ook ongelukkig. Ik pijn in mijn hart? Hoezo jij dan niet minstens zo veel?

Hoeveel verhalen ik niet gehoord heb over zoete wraakacties. alle knopen van zijn overhemd knippen, die in een doosje doen met een briefje: ‘ze kan toch zo goed naaien?’ Het huis moeten verlaten, maar eerst nog garnalenschillen in de zoom van de gordijnen naaien, zodat er een gruwelijke stank ontstaat die uiterst moeilijk te detecteren valt. De man die het huis naast dat van zijn ex-vrouw kocht en in de voortuin een giga standbeeld neerzette van een hand met een opgestoken middelvinger. De vrouw die haar ex nog 459 euro moest betalen nadat-ie al alles meegenomen had, en het braaf betaalde – in muntjes van één en twee cent. De man die zo veel moeite had dat zijn vrouw van alles de helft wilde dat-ie alles in tweeën zaagde, hakte en knipte. tot haar beha’s aan toe. Begrijp me niet verkeerd: ook ik ben door alle stadia gegaan. Heb huilend foto’s van de wand gerukt, kleren in een zak staan proppen en kwetsende dingen gezegd. Maar ergens is bij ons allebei al heel snel het besef gekomen: je kunt het, zeker als je samen kinderen hebt, maar beter goed doen, dat scheiden.