“HET WAS 2013 TOEN WE TIJDENS EEN rondje zeilen ineens onze buren tegenkwamen. Dat was grappig, want de plek waar we waren was niet bepaald om de hoek. Goed kenden we elkaar niet en het was ook niet zo dat ik in één klap verliefd werd op de buurman. Ik had een peuter, was zwanger van de tweede en voelde me gespannen. Er was iets aan de hand met mijn dochtertje en we waren die week in afwachting van de diagnose. Maar het klikte met de buren en toen ze ons een paar weken later op de borrel vroegen, bleek hij al net zo’n zeilfanaat als ik. Al snel besloten we om met zijn tweeën en een groep andere zeilers aan een zeilwedstrijd mee te doen. Dat wil zeggen, nadat ik bevallen was en onze oudste officieel gehandicapt bleek.
Het was een rare tijd. Ik beviel vijf weken te vroeg en in diezelfde week werd ik met onze oudste een wereld ingetrokken van aangepaste zooltjes, intensieve fysiotherapie en revalidatietrajecten. Mijn man was vaak weg, dus veel kwam op mijn schouders terecht en uiteindelijk stopte ik met werken. Dat zeilen, de buurman, het van betekenis zijn in een andere omgeving dan thuis – sterker nog: gewaardeerd worden – kwam als geroepen. En toen we met de hele groep besloten in Engeland mee te doen aan het WK voor ons type boot, de buurman me kwam ophalen van het vliegveld en ‘Wat fijn dat je er bent’ zei, voelde ik iets dat ik al heel lang niet gevoeld had: echte blijdschap. Later dat weekend trok hij me een steeg in en omhelsde me, weer een paar uur later zoenden we op zijn kamer. Ik was verliefd en bevrijd, maar biechtte het thuis onmiddellijk op en beloofde dat ik er verder geen gehoor aan zou geven. Hoe kon ik ook, met een kind dat extra zorg nodig had en zonder baan. Mea culpa. Maar de reactie van mijn man was extreem. Om contact tussen mij en de buurman te voorkomen, bond hij me nog net niet vast op een stoel. Ik mocht geen vuilniszakken meer buiten in de container stoppen, want stel dat ik hem tegen zou komen. Maar dat gebeurde natuurlijk toch, ondanks alle maatregelen. ‘Of het wel goed met me ging’, vroeg de buurman en toen stortte ik even in en zoenden we opnieuw: het begin van een geheime relatie, die uiteindelijk uitmondde in twee scheidingen. Toen was er rust. We konden eindelijk dag en nacht bij elkaar zijn, elkaar leren kennen in een huiselijke omgeving, voor het eerst zagen we elkaar slapen en deden alles wat andere stellen doen. Op het strand zochten we naar stenen en schelpjes, we verzonnen bijnamen voor elkaar en ik vertelde hem zo vaak als hij wilde – en dat was vaak – hoe gek ik op hem was en wat een bijzondere relatie wij hadden. En echt, dat was ook zo. Veel van wat ik nooit met mijn man had kunnen delen, zoals zeilen en dan tijdens zo’n reis het hele wereldgebeuren bespreken, deelde ik met hem.
Even leek alles perfect. Maar hij bleek ziekelijk jaloers. Om de kleinste dingen. Dat manifesteerde zich meer en meer. Die keer bijvoorbeeld dat we mijn vader gingen helpen met het schilderen van zijn boot en mijn vader een tien jaar oude pot verf tevoorschijn haalde, die kennelijk nog van mijn ex geweest was, want zijn naam stond erop.

Hij wees me erop en ik lachte erom, ach ja, dat is lang geleden, maar mijn vriend toonde zich later die dag nóg razend en noemde mijn vader een vieze vuile matennaaier omdat hij het lef had gehad de naam van mijn ex te noemen. Ik was verbijsterd over zijn grove reactie, maar voor mijn vriend was alles zo klaar als wat: mijn ex bedierf onze relatie, zelfs op afstand, zelfs onzichtbaar, zelfs met terugwerkende kracht. Daar viel niet tegenop te redeneren, al probeerde ik het natuurlijk wel. Dan zei ik: ‘Je snapt toch wel dat ik het contact met de vader van mijn kinderen niet verbreken kan? Al die doktersbezoeken met onze oudste ­kunnen we niet anders dan samen afleggen, want voor alles is de toestemming van beide ouders nodig.’ En als-ie kalm was begreep hij dat wel, maar zijn reactie was niet overeenkomstig. Voldemort, hij die niet genoemd mag worden, heette mijn ex bij hem. Zelfs wanneer hij een vergeten rugzak van een van de kinderen kwam langs brengen, reageerde mijn vriend alsof hij een dolk in zijn rug kreeg. En toen we vorig jaar een geweldige tocht maakten met een bus langs de Shetland-eilanden en ik bij terugkomst door mijn dochter gebeld werd dat ze eerder van vakantie terugkwamen zodat ik ook op haar verjaardag kon zijn, strafte hij me onmiddellijk met zijn beruchte silent treatment. Want niet alleen mijn man mocht me niet bellen, ook mijn tienjarige dochter niet. In een seconde kon zijn humeur omslaan en dan duurde het soms dagen voor hij weer bijtrok.
Die dag van de verjaardag van mijn dochter zou achteraf het breekpunt blijken. Even mijn buik vol van zijn verwijten, bleef ik die avond thuis. En laat hij nou diezelfde avond een buurvrouw tegenkomen. Twintig jaar jonger en stomdronken. Over straat waggelend, nadat haar relatie die avond verbroken was. En hij, de buurman, troostte haar en nodigde haar uit even binnen te komen. Zo nam hij wraak op mij. Een andere verklaring voor zijn kinderachtige gedrag heb ik niet. En daar bleef het niet bij. Hij had met veel meer vrouwen contact, waaronder sekswerkers en oude liefdes. Onder de neus van zijn kinderen zat hij ze allemaal te appen, al kwam ik daar later pas achter. De escapade met de jonge blonde buurvrouw groeide uit tot een affaire. Achteraf bleek dat zij doordeweeks bij hem was, waar ik de weekenden met hem doorbracht – week in week uit, maand in maand uit; zelfs zijn kinderen van twintig en zeventien zwegen als het graf. Onze bijna zeven jaar lange relatie kreeg een slordig einde. Eerst maakte hij het uit met een appje en toen ik naar hem toeging om te praten, belandden we in bed en gingen we min of meer weer gewoon verder, zij het dat-ie steeds raarder begon te doen.
Op een avond in mei 2024 trof ik hem met twee vrouwen aan in zijn huis. De een was een oude jeugdliefde die hij net uit wilde laten, de ander was de jonge buurvrouw. Ik belde aan, hij keek verschrikt. ‘Wat doe je, Juliette is hier’, piepte hij. ‘Nou gezellig toch’, riep ik terug. En tegen haar: ‘Heb jij een relatie met hem, dat is grappig, ik ook.’ Toen ik naar boven liep om mijn spullen te pakken, rende ze krijsend en tierend achter me aan, hem verwijten makend, gooide ze alles wat ze te pakken kreeg naar beneden de trap af, glaswerk, lampen, zelfs een radiator, die bijna op mijn hond terechtkwam.
Dat was de laatste keer dat ik hem heb gezien. Het gaat eigenlijk best slecht met me. De zorg voor de twee kinderen is soms zwaar. En de breuk en zijn rare gedrag – het was allemaal zo zinloos. We hadden het goed op de momenten dat de wereld even alleen uit ons tweeën bestond. Maar wanneer je volwassen bent en verantwoordelijkheden hebt, duren die momenten nooit lang.”•

Meer lezen in de rubriek Verlaten Vrouw? Ga naar linda.nl