“Toen hij en ik in 2015 een stel werden, zei ik: ‘Er zijn twee dingen die je moet weten. Ten eerste heb ik ooit iets met je tweelingbroer gehad. Ten tweede is bij mij het voorstadium van baarmoederhalskanker geconstateerd, en vóórdat mijn baarmoeder er misschien uit moet, wil ik graag een kind.” Oké, zei hij laconiek op beide opmerkingen. En die oké was voor mij voldoende.
Begin twintig waren we. Ik viel op zijn betrouwbaarheid, rust en zorgzaamheid. De verliefdheid kwam geleidelijk. Wat had je bovendien aan lust als basis van een gezin, redeneerde ik. Ik voelde me door hem gezien. Na een halfjaar woonden we al samen en twee jaar later, op mijn 24ste, was ik zwanger. Daar ging wel iets aan vooraf. Vlak voor we met voorbehoedsmiddelen stopten, gingen we op ­vakantie naar Mexico, waar ik hem betrapte met foto’s van zijn exen. Dat wil ­zeggen: toen ik hem kwijt was bij het zwembad, vond ik hem na lang zoeken ineens in onze kamer. En toen hij weer wegliep, vergat hij zijn telefoon. In een glimp zag ik een onbekende app en tikte die aan, maar er zat een wachtwoord op. ‘Wat is dit?’ vroeg ik. En met weer die laconieke houding zei hij: ‘Dat zijn foto’s van mijn exen.’ Naaktfoto’s ja, dat ook. Hij zag daar geen probleem in. Maar ik was in shock. De ­toekomstige vader van mijn kinderen verlustigde zich aan foto’s van andere vrouwen. Bleef het alleen bij foto’s of ontmoette hij ze soms ook nog? Ik belde met mijn moeder en vriendinnen, maar aan hem vroeg ik niet veel. Ik voelde me zo geliefd; nog maar een paar dagen eerder was er geen vuiltje aan de lucht geweest, hoe verleidelijk was het om hem te vergeven.
Achteraf was dit het moment dat onze relatie veranderde. Ik begon te leven in een fantasie – als ik nu de foto’s van die vakantie zie, krimpt mijn maag ineen. Het plaatje van de rustige, zorgzame man klopte niet meer met de realiteit, maar in plaats van dat onder ogen te zien en er met hem over te praten, duwde ik het weg en relativeerde tamelijk bewust wat ik zojuist ontdekt had. Ach, hield ik mezelf voor, wat betekenden die foto’s nou helemaal in het licht van ons aanstaande gezin. Hoe hij echt was en hoe het echt met mij ging, negeerde ik. Geen ruzie maken, niet de kans lopen om verlaten te worden, want dan zou ik misschien nooit moeder worden. Die spiraal van angst en ontkenning zou de giftige rode draad van onze relatie worden.
Ik was dolblij toen ik snel na die vakantie zwanger raakte en de bladzijde kon omslaan. Maar na de geboorte van onze zoon belandde ik in een zware depressie. Ik was moe, down, hallucineerde. Het was alsof met het kind ook al mijn jeugdtrauma’s ineens vrijkwamen. Mijn vriend had geen idee hoe hij hiermee om moest gaan. Hij was immers het ‘alles oké-type’ en aan oké heb je niks in een crisis­situatie. Ik zag hem afhaken en ook daar ­praatten we niet over. Mijn reactie was die ­typische vrouwenreactie: gewoon nog meer zelf doen. Ik kookte elke avond en nam de zorg voor onze baby op me, terwijl hij vijf dagen per week werkte. Vriendinnen en familie schoten te hulp, het ging op een gegeven moment zo slecht met me dat de crisisdienst werd ingeschakeld en ik medicatie kreeg. Elke dag was een survivaltrip. Herinneringen aan die tijd zijn nogal wazig, maar één ding weet ik zeker: in al die maanden was er geen moment waarop ik me door hem gesteund heb gevoeld.

Langzaam zag ik de contouren van een klein, onverantwoordelijk jongetje. Zelf ontwikkelde ik me in tegenovergestelde richting. Het moeder worden deed me spiritueel ontwaken. Of beter: het was of ik ruw werd wakker geschud. Ik móést mezelf wel aan mijn haren uit de modder trekken, ik had mijn kind om voor te zorgen. Zo gebeurde het dat ik maanden na de geboorte van mijn zoon als het ware zelf opnieuw geboren werd. Op mijn absolute dieptepunt kon ik niet verder zakken, en ook niet anders dan onder ogen zien wat er allemaal echt speelde. Er was geen verstoppen meer aan, niet alleen wat betreft mezelf maar ook als het om hem ging. Telkens opende zich een nieuw luikje. Dag na dag. De misstap in die bewuste vakantie had ik weggeduwd omdat die mijn plannen doorkruiste om moeder te worden, maar door de crisis waarin ik verkeerde, zag ik ineens dat het voorval altijd was blijven knagen.
Alles wat mij onwelgevallig was, wat me niet uitkwam, had ik steeds op eenzelfde manier genegeerd, zo gefixeerd was ik op het beeld van een ideale vader, moeder en kinderen. Maar nu begon ik te zien waar ik me werkelijk bevond, eindelijk kreeg ik oog voor de realiteit.
Ik was opnieuw zwanger toen ik me voor het eerst begon af te vragen waar ons geld eigenlijk vandaan kwam. Waarom hij me verbood zijn bankrekening in te zien. In zijn bedrijf kwam genoeg binnen, maar hij legde niks apart. De vijfduizend euro die hij maandelijks verdiende, was helemaal niet netto maar bruto. Hij bleek te gokken en buitensporig veel te blowen in het schuurtje achter ons huis. Terwijl ik met vallen en opstaan uit mijn depressie klauterde, in therapie ging, tot inzichten kwam, bleef hij stilstaan. De man die ik in mijn verbeelding van hem had gemaakt, was hij misschien wel nooit geweest. Hij klooide maar wat aan en ik fikste alles.
Voor zijn financiële puinhoop regelde ik sanering vanuit de gemeente. Twee keer per week kwam er iemand langs, maar zijn ogen bleven leeg. Geen besef, geen kwartje dat viel, geen spijt. Ik hield mezelf voor: jij bent geen vrouw die weggaat bij de man van wie ze zwanger is. Dus bleef ik. Iedere dag was een horde. Zijn schulden, de blauwe enveloppen die ik hem onder de neus wreef, de zorg voor de kinderen die hij aan mij overliet, de vrienden met wie hij softdrugs gebruikte, het geld dat hij ­wekelijks pinde voor onduidelijke aankopen – ik hield mezelf voor dat het geen levens­bedreigende situatie was, dat er wel een oplossing zou komen. Zo bleef ik kalm.
Tot ik een jaar later op een dag in de woonkamer stond en een stem hoorde. Ik overdrijf niet, het was echt een stem. Niet van iemand, maar een stem die uit mezelf kwam, duidelijk hoorbaar: ‘Wie houd je nou voor de gek?’ En ineens snapte ik het. Ook al woonden we nog samen, we waren allang uit elkaar. Deze relatie was dood. Ik moest het alleen nog onder ogen zien. Waar wachtte ik op? Wat is een relatie waard als je niet samen verantwoordelijkheid draagt? Ik wilde deze shitshow niet meer.
Daarna ging het snel. In no time vond ik een huis. Van de grote slaapkamer maakte ik een praktijkruimte om vrouwen lichaamsgerichte therapie te kunnen geven. Inmiddels gaat het heel goed met me. Spijt van mijn huwelijk heb ik niet, dat is zinloos. Wel weet ik dat me dit nooit meer zal gebeuren. Voortaan bewandel ik alleen nog mijn eigen pad, niet dat van anderen of van illusies.”•

Meer lezen in de rubriek Vrouw verlaat/verlaten vrouw? Ga naar linda.nl