Het dieptepunt van onze zomervakantie – Turkije, all-inclusive, elke dag een verzengende 45 graden die elke wil tot leven wegsmelt – komt als we na de lunch weer het zwembad in willen, maar dat niet mogen. Onze grofweg duizend medegasten, ’s ochtends vroeg toch altijd erg actief met hun gesprint naar de beste strandbedjes, staan nu als makke schapen langs de kant, terwijl de lifeguards met verbeten gezichten heen en weer rennen. “What is wrong?”, vraag ik aan de vrouw naast me, biddend dat er geen kind verdronken is.
Zo erg is het niet: “Jemand hat ins Wasser gekackt.” “Scheisse”, zeg ik, zelf vind ik dat best ad rem en nog vriendelijk ook, omdat ik in háár moeder­taal een grapje maak terwijl ik al de hele vakantie knettergek word van dat chronische Duits. Duitse cocktailmenu’s, Duitse animatie, Duitse kinderbegeleiding, waardoor mijn zesjarige zoon niks wil doen “Want mama, ik versta ze niet!”, terwijl dat toch het hele idee is van deze trip: Lukie een paar uur per dag parkeren zodat ik eindelijk eens een boek kan lezen. In plaats daarvan is het alleen maar kinderdisco met Duitse liedjes (‘Und ich fliege, fliege, fliege wie ein Drachen, Fühle mich stark, stark, stark wie ein Tiger lalalalaaa’) en Türkische Spezialitäten en nu ook nog Kacke, vást geloosd door een Duits kind. De Duitse vrouw glimlacht niet eens, dus ik mompel heel kinderachtig iets passief­agressiefs en sleep Lukie weg bij de massa.

“Volgend jaar gaan we het heel anders doen”, zeg ik bij het avondeten tegen mijn teleurgestelde kind, want het zwembad bleef de rest van de middag gesloten, de drol liet zich kennelijk lastig vangen of was inmiddels afgebroken in duizend gezonken stukjes. Die avond, als mijn zoon slaapt en ik op het balkon lusteloos geniet van de veel koelere 41 graden, fantaseer ik over een vakantie die ík graag zou willen. Sowieso eentje zonder de directe stress bij het wakker worden, want niet op tijd je handdoek neerleggen zou een plek in de zon betekenen – we hebben huidtype 1 – of nog erger: op de gloeiendhete stenen. Voorts droom ik over de voertaal Engels, lekker. Ik wil niet meer lastiggevallen worden door andermans kinderen, met hun snot en knoeierige eten, dat vind ik vies om naar te kijken als ik vrij ben en bovendien heb ik die rampzalige eerste jaren al achter de rug, thankyouverymuch.

Wat me bij mijn allergrootste wens brengt: een vakantie helemáál zonder kinderen, inclusief die van mezelf, net als vroeger. Uren in mijn eentje slenteren door vreemde steden. Naar verborgen eettentjes en daar verrast worden door dingen die niet uit de frituur komen en daarna uren in stalen bakken liggen te verleppen. Uitslapen en baantjes trekken zonder kind op mijn rug of een opblaasprojectiel in de handen, gewoon zwémmen. En niet meer van de waterglijbaan af, duizend keer per dag. Want dat maakt Lukie het allergelukkigst, zittend op schoot of tussen mijn benen, zodat hij geen last heeft van die randjes, tak, tak, tak, die niet alleen mijn ruggengraat, maar ook mijn peperdure badpak vernachelen (ik zag laatst, goddank net voordat het zou scheuren, dat het zitvlak van mijn badpak zo dun als een boterhamzakje was geworden). Lang vliegen kan dan ook opeens weer, bedenk ik op dat balkon, niet per se een liefhebberij van me, maar opeens wel weer een mógelijkheid, eentje die me bovendien verder brengt dan de Middellandse Zee.

Misschien ligt het aan ons als huidige generatie ouders, of aan mij als moeder met eeuwige compensatiedrang omdat mijn zoon het zonder zijn overleden vader moet stellen, maar ik zie hoe dan ook een hoop afgepeigerde vaders en moeders passeren in die zes weken zomervrij. Natuurlijk zitten er mensen tussen die oprecht genieten van hutjemutje liggen tussen hun soortgenoten, de hele dag eten en drinken omdat het ‘gratis’ is, die hun innerlijke kind voelen ontwaken en met oprecht plezier van de kant op opblaasdonuts duiken. Maar ik vermoed dat een groter deel ’s avonds ook fantaseert over een andere vakantie­ invulling, al is het maar een weekje of desnoods een weekend, waarin het eigen plezier weer voorop wordt gesteld.