HUMBERTO TAN: “RANDY, NADAT WE ELKAAR AL EENS in het fotografiecircuit hadden ontmoet, heb ik contact met je opgenomen omdat ik jouw fotografie heel boeiend vindt. Jij doet het zo anders dan ik: je fotografeert mensen van de achterkant, ik van de voorkant. Dat is letterlijk 180 graden anders. Maar waarom zei jij ‘ja’ tegen dit interview? Want je bent eigenlijk heel verlegen.”
Ik doe inderdaad weinig interviews, maar ik stemde in omdat het met jou was. Ik bewonder je ongelimiteerde interesse in de mens. Dat zie ik terug in je werk als presentator, maar ook in je fotografie. Die interesse heb ik ook, al uit die zich bij mij op een andere manier, ik fotografeer meer op afstand.

“Durf je niet?”
Het is deels niet durven, maar het is ook omdat ik het fijn vind als er ruimte overblijft om in te vullen wie die ander is. Al kan die behoefte ook geboren zijn uit angst: ik vind het eng om mensen aan te spreken. Daarom hou ik zo van de straatfotografie die ik voor ‘Het Parool’ maak. Ik kan dan onopvallend opereren.

“Ik las in een interview dat je verrast was door alles wat op je afkomt sinds je het gezicht bent van de Albert Heijn-commercial, waarin je filiaalmanager Ilse speelt. Het was je nieuwsgierigheid in mensen die je actrice deed worden, vertelde je. De roem was een onbedoeld neveneffect.
”
Ja. Op die uitspraak heb ik trouwens behoorlijk wat negatieve reacties gekregen. ‘Je vraagt er toch zelf om, dat hoort bij je vak.’ Maar dat is nooit mijn insteek geweest. Op dat neveneffect heb ik me verkeken. Ik had niet gedacht dat het zo’n invloed zou hebben op mijn dagelijkse leven. Ik vind dat lastig. Hoe sta jij daarin?