GEEN IDEE MEER WAAR IK HET LAS. Vanaf begin december komen ze weer: de tranentrekkende kerstcommercials, waarin de eenzame dakloze op het nippertje toch nog kerst mag vieren bij een gastvrij gezin. Of waarin een vader met in zijn armen een puppy – cadeautje voor zijn kinderen – nog nét op tijd home is for Christmas. De lieve opa die make-up leert aanbrengen van zijn kleinzoon die in transitie is. Het jonge meisje dat tussen haar gescheiden ouders heen en weer pendelt en het zo zielig voor papa vindt dat-ie alleen is met de feestdagen, dat ze een list verzint om iedereen samen te krijgen.
En o, die moeder die een familierecept staat te bereiden in de keuken, maar die overleden blijkt te zijn. Janken, elke keer weer. En vorig jaar was er die ene met die zoon die zijn oude vader nog één keer mee op reis neemt om het Noorderlicht te zien en net doet of-ie de loterij gewonnen heeft. Ik ben een mega sucker voor kerstcommercials. Zelfs als ik ze voor de vijfde keer zie, hou ik het niet droog. Ze appelleren aan nostalgie en traditie en aan het warme gevoel dat het met de feestdagen om je familie gaat, om samen zijn met je gezin, je geliefden.
Maar met in mijn vriendenkring een paar notoire kersthaters (met een goede reden) snap ik ook heel goed waarom mensen soms dat opgelegde wat-is-kerst-met-je-familie-toch-fijn-en-gezellig slecht trekken.

Lang niet iedereen heeft een goede band met z’n familie, velen zelfs een ronduit slechte, en dan zijn de weken voor kerst één constante, nare confrontatie. Je zult maar een afschuwelijke ruzie met je enige zus hebben, die je daardoor al drie jaar niet hebt gesproken. Of je kinderen na een nare scheiding voor het eerst een week mee moeten laten gaan naar een wintersportoord met papa en zijn nieuwe vriendin. Dan is It’s gonna be a cold and lonely Christmas without you op Sky Radio genoeg om het volume meteen naar nul te draaien. Je zult maar één zoon hebben en die woont in Nieuw-Zeeland en je kijkt All you need is Love en realiseert je dat Robert ten Brink met zijn bus wéér niet bij jou voor de deur is gestopt.
Je zult maar net je derde miskraam gekregen hebben en vreselijk opzien tegen kerstavond met alle kleine neefjes en nichtjes en blije zwangeren die nogal gevoelloos vragen wanneer het bij jou nou zover is. Of een verslaafde vader hebben die met zijn dronkenschap ieder samenzijn verpest … Leuk hoor, die feestdagen! En dan heb ik het nog niet eens over de duizenden gezinnen die geen dubbeltje hebben om van kerst iets leuks te maken. Die zitten vast niet te wachten op een blije Frank Lammers die zijn familie een plateau vol garnalencocktails serveert.
Ik ben altijd dol op de feestdagen geweest, maar ze kunnen me tegelijkertijd ook verschrikkelijk de blues geven.