“OP DE OCHTEND VAN ONZE ZEVENTIENDE TROUWDAG werd ik gefeliciteerd door mijn man. Ik reageerde niet al te enthousiast en stelde voor samen een eindje te gaan lopen. We woonden vlak bij zee en de wandeling rond het duinmeertje zou zo’n drie kwartier in beslag nemen. Meteen al bij de eerste stappen luchtte ik mijn hart. Ja, we waren al zeventien jaar samen. Hij als carrièreman en ik als fulltime moeder. We hadden het goed samen, al had ik me altijd meer moeder gevoeld dan partner. We sliepen al zeker vijf jaar niet meer samen. We knuffelden soms, en ik had zo misschien nog jarenlang door kunnen hobbelen, ware het niet dat … We stapten flink door en hij keek me niet aan toen ik zonder mijn pas in te houden zei dat ik sinds een paar maanden een relatie had met Veronica. Mijn man was elf jaar ouder dan ik, het laatste waar hij op zat te wachten was een breuk in het leven dat hij zo goed kende, waaraan hij gehecht was geraakt. Nooit had hij zich afgevraagd of we echt gelukkig waren. En waarom zou hij ook, er leek recent niets veranderd in onze relatie, we hadden geen grote meningsverschillen, maakten niet meer ruzie dan normaal.
Een relatie met Veronica? Verliefd? Wat bedoelde ik precies?
‘Ja, verliefd’, antwoordde ik. Mijn man hield stil. Natuurlijk kende hij haar. Ze maakte deel uit van de vriendinnengroep waarmee ik regelmatig uitstapjes ondernam. Alsof hij plotseling onwel werd boog hij voorover, legde zijn handen op zijn knieën en liet zich steunen. ‘Wat heftig’, zei hij. ‘Een mokerslag.’ Hij had geen enkel vermoeden dat we al heel lang uit elkaar gegroeid waren. Op een of andere manier leek het leven zonder intimiteit ons heel goed af te gaan. Ik had er zelf ook nooit een punt van gemaakt, op een paar sporadische momenten na. En als het ter sprake kwam, had hij altijd schouderophalend gereageerd, een beetje alsof dit het nu eenmaal was: dit comfortabele leven. Deze geweldige kinderen. Het mooie huis met uitzicht op zee. Nooit geldgebrek, wat wilden we nog meer? En dat we niet samen sliepen was toch louter om praktische redenen? Hij snurkte en woelde in bed, dan is het toch goed als je elkaar die rust en vrijheid gunt? Maar het was te laat om het tij nog te keren, er was iets losgewoeld wat ik niet weer kon terug stoppen.
Het begon allemaal een paar maanden eerder, toen ik met Veronica een wandeling maakte en ze me vertelde dat ze iemand had ontmoet. Na acht jaar single was ze weer verliefd. Ik feliciteerde haar, was blij, dacht dat ze eindelijk gevallen was voor een van die vele mannen die al zo lang achter haar aan zaten. ‘Wie is het?’, vroeg ik. ‘Jij bent het,’ zei ze, ‘ik ben verliefd op jou.’
Terug van de wandeling naar het meertje met mijn man belde ik een vriendin die relatietherapeut was. We konden diezelfde dag nog bij haar terecht. Niet dat ik ons huwelijk nog wilde repareren, ik wilde het netjes afmaken.

Ik had met hem te doen. Hij was al ver over de zestig en radeloos. Maar ik twijfelde geen moment of ik wel of niet verder zou gaan met Veronica. Het gekke is: toen ze me eenmaal de liefde had ­verklaard, was er geen houden meer aan. Op het moment dat ik na haar bekentenis de mogelijkheid van een relatie overwoog, kantelde het beeld dat ik al die jaren van haar had en zag ik voor me hoe onze toekomst samen zou kunnen zijn. Ja, ze had gelijk, het klopte tussen ons, ja, wij voelden elkaar altijd haarfijn aan. Soms stuurden we elkaar op precies hetzelfde moment hetzelfde berichtje en in haar huis stonden dezelfde boeken als die ik las. Nog tijdens die wandeling hebben we voor het eerst gezoend. Het initiatief kwam van haar, maar ik was er al helemaal klaar voor. Zo snel van nul naar honderd, zo kan liefde groeien. Als een kanonschot.
Zoenen met een vrouw was mij niet vreemd. Voordat ik mijn man leerde kennen, heb ik eerder kort een relatie gehad met een vrouw. In no time werden onze geheime ontmoetingen steeds frequenter. De liefde van mijn leven waren altijd mijn kinderen, maar daar hoefde het niet bij te blijven, begreep ik. Altijd had ik gedacht dat een relatie als broer en zus na jaren huwelijk onvermijdelijk was. We hadden het zo goed, we waren zo’n fijn gezin. Dus ik begreep wel dat mijn man zich volledig overrompeld voelde en ik wilde er alles aan doen om de breuk voor hem zo makkelijk mogelijk te maken.
Op het moment dat zij en ik zoenden, een heerlijk, zachte, warme zoen, realiseerde ik me dat ik hiermee ons hele leven overhoopgooide. Dat ik vier mensen, mijn man en drie puberkinderen, ongelukkig zou maken met mijn besluit. Maar ik kon al niet meer terug. Mijn hart sprak, mijn verstand hobbelde er achteraan.
Ik wilde haar, ik wilde weg, ik wilde de grote liefde. Ik had geen keuze, en daarbij hoorde afscheid van mijn man. De volgende dag vertelden we het de kinderen. Het werden de twee verdrietigste dagen in mijn leven. De kinderen waren intens droevig, mijn man was heel nerveus en daarna erg boos. ‘Dit verdien ik niet’, bleef hij herhalen. En zelf was ik er ook niet best aan toe. Ik had immers van dit gezin mijn carrière, mijn levensdoel gemaakt en nu legde ik er zelf een bom onder.
Ik verhuisde op een zaterdag, met alleen de hoognodige spullen in verhuisdozen reed ik de villawijk uit. Kamer voor kamer was ik langsgelopen om gedag te zeggen en het huis te bedanken waar ik zo veel liefde in had zitten. Een nieuw, kleiner leven tegemoet.
Veronica en ik zijn gaan samenwonen in een huisje op de Utrechtse Heuvelrug. Zonder al te veel luxe, maar met vogels en ­eekhoorntjes in de tuin. Haar kinderen accepteerden ons meteen, die van mij hadden iets langer nodig. Mijn ex is nog altijd boos en verontwaardigd. We zijn nu vier jaar verder, maar de scheiding is nog altijd niet helemaal rond. Een paar maanden geleden werd ik getroffen door een hersenbloeding, misschien door alle stress, waardoor ik eenzijdig verlamd raakte. Ik zit alweer bijna een maand in een revalidatiekliniek, met een kans op ­volledig herstel. Ik hoorde iedereen denken: zouden ze dit redden, de twee ­vrouwen, is hun prille relatie hiertegen bestand? Jazeker. Juist. Niemand die me zo goed snapt en bij wie ik me zo op mijn gemak voel als bij die mooie knappe ­Veronica, altijd goed gekleed, altijd verzorgd. Zou dat het makkelijker maken voor mijn man? Dat ze een mooie vrouw is en geen vent? Ik had het gehoopt. ­Vooralsnog is niks makkelijk voor hem, hij weigert het huis te verkopen. En echt, hij is een geweldige man, ik ben niet voor niets zo lang met hem getrouwd geweest. Als het hem zou lukken zijn blik te verruimen, vindt hij zo weer een geweldige vrouw. Ik gun het hem zo.”•