NASRDIN: SUSAN, JIJ HEBT AL ZO VEEL BOEKEN OP JE NAAM STAAN, maar van mij kwam een paar maanden geleden pas het eerste uit. Het is een nogal persoonlijk boek, waardoor ik ook moest schrijven over onderwerpen waar je het liefst niet over wílt schrijven, zoals mijn doemgedachten en angsten, die ik mijn demonen noem. Eerlijk gezegd vond ik het een nogal heftig proces. Herken jij dat?
Susan: “Ik schrijf tegenwoordig vooral historische romans, maar mijn meest persoonlijke boek is Hotel Hartzeer, dat ik samen met Marion Pauw maakte nadat ik door een heel diep dal was gegaan omdat de vader van mijn kinderen me verliet. Een zeer kwetsbaar verhaal, waarin je er niet aan ontkomt dingen over jezelf te delen waar je niet trots op bent, die pijn doen, een beetje gênant zijn, of hysterisch. Maar ik geloof erin dat je zonder het echte, rauwe verhaal geen brug naar de lezer kunt slaan. Vaak zien we alleen de buitenkant van mensen en dan lijkt het al snel best goed te gaan. Maar met de binnenkant worden we zelden geconfronteerd. Terwijl ik de worsteling die vooraf is gegaan aan vaardigheden en prestaties veel interessanter vind. Zoals jij: ik zie een succesvol acteur die vorig jaar door het tijdschrift JFK werd uitgeroepen tot ‘Greatest Man’ en die als 45-jarige al zijn memoires heeft geschreven. Maar vanbinnen zijn er dus demonen?”
Ja, en die hebben vooral met onzekerheid en angsten te maken. Ik ben voortdurend bezig ze te bevechten.

“Om welke angsten gaat het dan?”
Bijvoorbeeld hypochondrie, waarvan ik altijd ‘Medisch Centrum West’ de schuld geef. In die serie zat een verhaallijn van een jongetje dat vaak bloedneuzen had en vervolgens leukemie bleek te hebben. Ik had zelf ook veel bloedneuzen en de angst die me toen overviel, is gebleven. Zodra ik ook maar íéts voel, denk ik meteen aan het allerergste: kanker, of doodgaan. En wat werk betreft ben ik altijd heel onzeker geweest. Pierre Bokma benoemde het ooit als de angst om door de mand te vallen: ze gaan zien dat ik het toch niet kan.
“Maar als acteur ben je een grote naam, kun je dat niet zo ervaren?”
Nee, totaal niet. Ik ben inmiddels echt wel trots op wat ik doe, maar toch begin ik bij elke productie weer van voren af aan, inclusief de onzekerheden. Bij mijn boek was het zelfs zo dat ik tot twee weken voor verschijning niets aan mijn ouders had verteld. Ik wilde tot het laatste moment de mogelijkheid hebben om de stekker eruit te trekken. En na elk geschreven hoofdstuk, dacht ik: jezus, gast, dit wil toch níémand lezen?’Ken jij ook zulke onzekerheid in je werk?
“Eigenlijk niet, nee. Ik kan veel dingen niet, maar schrijven kan ik. Bij mij was het juist altijd: wacht maar af, ik laat het jullie nog wel zien.”