Schrijfster LALE GÜL (27) is single. Ze schreef Ik ga leven – waarin ze afstand neemt van haar ­gelovige opvoeding – en Ik ben vrij. Met Heleen van Royen werkt ze aan een boek over seksualiteit.
“Je hebt vrouwen die helemaal niks laten doen, niet van de make-up zijn en hooguit Nivea smeren. En je hebt ze die houden van full face make-up en principieel niet veel moeite hebben met correcties en ingrepen. Ik behoor tot de laatste categorie.
Schoonheidsidealen kun je erkennen of ontkennen, maar ze zijn er echt wel. In de zestiende eeuw had je de rubensvrouw als symbool van schoonheid, in de negentiende eeuw werd in Perzië de vrouw met snor als ideaal gezien. Anno nu geldt in Turkije een racistisch schoonheidsideaal: hoe witter de huid, hoe beter. Bruin zou armoede uitstralen.
Ik heb ook weleens gekozen voor iets dat ‘in de mode’ was. Een liptattoo leek me mooi en handig, zo hoefde ik geen lipstick meer te dragen. Ik zat te draaien en te gillen in de behandelstoel. Het deed enorm veel pijn. ‘Je bent de eerste die zich zo aanstelt’, zei de specialist. Na de behandeling kreeg ik honderden bultjes op mijn lip. Een bacteriële infectie, niet om aan te zien. Ik heb weken binnen gezeten. Eigenlijk heb ik spijt van alles wat ik heb laten doen, ook van mijn kinfiller en lipfiller. Ik vind dat ik nu een enorme kin heb, niet per se mooier dan mijn oude kin. Die was eigenlijk prima. En het nare aan lipfiller is dat je dat flapje van de bovenlip altijd ziet. Het is ordinair en kitscherig. Waarom dan toch doen, hè?