VOILÀ, MIJN COMPLEET MAKE-UPLOZE, niet geretoucheerde, onopgesmukte blotebillenhoofd. Het beetje zwart rond mijn ogen is een restantje van een semi-permanente eyeliner, die ik twee jaar geleden liet zetten om ‘make-uploos’ de zomervakantie te kunnen doorbrengen.

Voor de rest zit er helemaal niks op. Schrok je? Moest je twee keer kijken? Snap ik, want naast mijn dierbaren is niemand dit van me gewend, natuurlijk. Maar dit is dus het gezicht dat mij elke ochtend, als ik de douche uitkom, in de spiegel aankijkt. Tout au naturel, en dat is op een cover van een tijdschrift dat overal ligt best eng en kwetsbaar, kan ik je zeggen. Ik vind niks specifiek lelijk aan m’n gezicht, maar ook niks opvallend mooi. Het is een gewoon gezicht zonder uitgesproken dingen als hoge jukbeenderen, amandelvormige ogen, volle lippen, Bambiwimpers of een karakterneus, en toch kijk ik er altijd best tevreden en positief naar.
Mijn huid is, voor een bijna zestigjarige, dankzij een botoxje af en toe (géén fillers – als ik een bolle kop heb, ben ik gewoon weer eens aangekomen en niet ‘volgespoten’) en een pittige laserbehandeling (ik zag er een week uit alsof ik over een grindpad was ­getrokken) best prima. Al begint de boel natuurlijk een beetje ­slapper te ­worden, van de rest weet ik met gekleurde dagcrème, een mascara en wat lipgloss best iets gezelligs te maken.