EVA LAGOS-MERITZOS (28) is mede-eigenaar van een kledinglabel en tweedehands designerwinkel. Haar laatste aankoop is een tweede­hands Mini Jodie van Bottega Veneta voor €1700.
“Tien jaar geleden rolde ik via een stage het modevak in. Daar zag ik van dichtbij hoe mooi designertassen zijn; het is bijna kunst. Ik was achttien toen ik mijn eerste designertas kocht: een Balenciaga City Bag voor driehonderd euro. Ik voelde me zo schuldig toen ik afrekende. Wat zouden mensen wel niet van mij denken? Maar ik heb de tas met enorm veel plezier gebruikt. Voor mijn 23ste verjaardag vroeg ik vrienden en familie geld, zodat ik een andere Balenciaga-tas kon kopen. Inmiddels heb ik ze beide niet meer, want ik vind: een erin, een eruit.

Ik kan het me anders ook niet veroorloven. Ik heb er nu drie, waarvan ik er één cadeau kreeg van mijn vriend. Deze Jodie van Bottega Veneta kost net zo veel als een trip naar New York. Daar wil ik voor mijn dertigste dolgraag naartoe, maar toch geef ik mijn geld liever uit aan iets tastbaars. Ik werk er hard voor en vind het fijn om het resultaat te zien. Een tas maakt je look af. Mijn vrienden begrijpen mijn liefde voor designertassen wel. Ik denk goed na over wat ik wil en pas als ik wat verkocht heb, koop ik iets nieuws. Ik schaf niets aan als ik me dat niet kan veroorloven. Dan droom ik er gewoon van en gaat het vanzelf over.”

---

LENTE DOOIJES (17) is scholier en eigenaar van een webshop. Van haar eerste winst kocht ze een Louis Vuitton Pochette voor €1050.
“Mijn moeder heeft sinds kort ook een designertas, maar ik hoefde gelukkig niet zo lang op mijn eerste te wachten Als ik hem niet draag, staat mijn Louis Vuitton op een speciale plank in mijn kast. Zo kan ik er altijd naar kijken.
Ik hou van mooie spullen en van geld verdienen. Als kind belde ik al bij buren aan met zelfgemaakte armbandjes. Tijdens de lockdown verveelde ik me en begon ik wat sieraden te maken. Die ­vielen bij mijn vriendinnen zo in de smaak dat ik ze op social media ging verkopen. Ik was toen veertien. Nu, drie jaar later, heb ik een goedlopende webshop waar ik naast sieraden ook kleding verkoop.

Ik ben er naast school zeker vijftien uur per week mee bezig. Ik zou het liefst al mijn tijd in mijn bedrijf ­stoppen, maar ik ben helaas nog leerplichtig. Een tas van Louis Vuitton stond al lang op mijn verlanglijst. Ik heb goed gekeken naar de verschillende modellen en prijzen, want een paar duizend euro voor een tas vind ik echt te gek. Daar ben ik ook nog veel te jong voor. Deze was precies goed qua formaat en prijs. Mijn ouders stonden achter mijn aankoop, want ze weten hoe hard ik er voor werk. Maar toen ik vertelde dat ik er een schouderhengsel van driehonderd euro bij wilde kopen, vonden ze dat belachelijk. Dus daar wacht ik nog even mee.”

---

EMILIE VAN KINSCHOT (28 jaar) is modejournalist. Toen ze 21 was, kocht ze een vintage Chanel-tas voor € 2000.
“Op mijn 21ste was ik klaar met mijn studie aan de Modeacademie. Ik besloot weer bij mijn ouders te gaan wonen en ging fulltime werken in een restaurant. Mijn bankrekening kleurde langzaam van studenten­rood naar comfortabel zwart. Opeens had ik geld over, dat was ik als student niet gewend. Vrienden spaarden voor een reis naar Thailand, ik wilde mijn geld liever in iets blijvends stoppen.

Toevallig werkte een vriendin in een vintagewinkel. Via haar kon ik met personeelskorting een klassieke Chanel-tas kopen. In de winkel bekeek ik van tevoren wat tassen; van mijn favorieten stuurde ik foto’s naar die vriendin. Toen het zover was, pinde ik het geld, stopte dat in mijn borstzak en nam de trein naar Amsterdam. Ergens in een steeg gaf ik haar de envelop met het geld en overhandigde zij mij een tas. Thuis zag ik pas welke het was geworden.
De eerste nacht ben ik gaan slapen met de tas op een kussen naast me in bed. Het was een ultiem geluksmoment.
Na een halfjaar thuis ben ik als au pair naar Parijs gegaan. Toen ik met mijn Chanel uit de metro stapte bij de Arc de Triomphe, was het alsof ik in een droom zat. Echt vaak draag ik mijn Chanel niet. Ik ben er heel zuinig op en wil niet zo’n typetje zijn met een dure tas.”

---

DAAN DE RUIJTER (24) is beeld­redacteur en vormgever. Voor zijn 21ste verjaardag kocht hij een Dior 30 Montaigne van € 2900.
“Mijn vader zei altijd: ‘Als je het je kunt veroorloven, moet je je eerste salaris aan iets bijzonders uitgeven.’ Het werd een Dior-tas. Hij kostte meer dan een maandsalaris, maar omdat ik 21 werd, besloten mijn ouders een derde bij te leggen.
Ik wilde de tas echt op mijn verjaardag uitpakken. De winkel bood aan om hem in de kluis te bewaren, want ik stond niet voor mezelf in als ik de tas mee naar huis nam. Op mijn verjaardag werd hij bezorgd en met mijn huisgenoten heb ik hem uitgepakt. We hadden net een nieuwe huurder en die schrok zich een ongeluk: ze dacht dat de tas het gezamenlijke cadeau was.

De tas staat symbool voor het bereiken van mijn dromen. Twee jaar lang heb ik iedereen erover verteld en nu stond-ie gewoon in mijn kamer. Ik zag ’m voor het eerst tijdens mijn stage bij een modetijdschrift. Ik mocht bij een shoot assisteren en de tas was een van de eerste stukken die ik uitpakte. Het was alsof mijn hart even stilstond. Door hard te werken en sparen had ik hem binnen twee jaar zelf. Ik realiseer me iedere dag hoe bijzonder dat is. De tas gaat overal met me mee naartoe en heeft al heel wat meegemaakt. Van mijn eerste zoen tot de begrafenis van mijn opa. Zonder deze tas voel ik me niet compleet.”

---

NELLIE REYNOLDS (24) is pr-­manager. Haar Balenciaga City Bag kocht ze vijf jaar geleden voor € 2000.
“Zo veel geld als aan de Balenciaga heb ik nooit meer aan tassen gespendeerd. Simpelweg omdat het nu niet meer in mijn uitgavenpatroon past. Ik heb meer verantwoordelijkheden, zoals een huis. Het voelde toen ook niet als echt geld. Het was bijna alsof de tas gratis was. Ik heb hem namelijk cash afgerekend met de fooien die ik verdiend had met mijn vakantiebaan in een pannenkoeken­restaurant. Terwijl mijn vrienden vakantie vierden, werkte ik die zomer door.

Ik wachtte tot begin december voordat ik besloot om van mijn fooienpot een tas te kopen. Vijf dagen achter elkaar gingik naar de Bijenkorf om alle modellen, maten en kleuren uit te proberen. Met deze was het meteen raak: het voelde echt als mijn tas. Vervolgens ben ik de stad ingegaan om er leuke outfits bij te shoppen – al maakt de tas zelfs eenjoggingpak met Uggs nog fantastisch.
Achteraf had ik het geld wellicht verstandiger uit kunnen geven. Ik ben van de pechgeneratie en heb een flinke studieschuld opgebouwd. Daar dacht ik toen nog helemaal niet aan, al nam ik hem de eerste paar jaar bewust niet mee als ik bij mijn moeder op bezoek ging. Toch heb ik geen spijt: deze tas geeft me zelfvertrouwen. En als ik bedenk hoe vaak ik hem de afgelopen vijf jaar droeg, dan heb ik het geld er al dubbel en dwars uit.” •

Dit was een LINDA.premium artikel dat je van ons cadeau kreeg. Wil je digitaal verder lezen? Probeer dan een abonnement op LINDA.premium (nu de eerste maand gratis) en lees het hele magazine online, aangevuld met nog veel meer exclusieve interviews en spraakmakende verhalen.