DE SETTING IN HOTEL EL CIELO IS PERFECT.
Een tafeltje aan het strand, dansende lichtjes op de golven, een ober die met een zwierig gebaar de champagne uit de koeler haalt en onze glazen bijschenkt. Ik wilde hier al zó lang met Freek naartoe. Kijk hem zitten, zo ontspannen, met zijn witte linnen overhemd, die mooie, gebruinde kop en de lachrimpeltjes naast zijn ogen. De tijd staat hem goed. Ik reik met mijn hand over de tafel naar de zijne. Deze vakantie hadden we echt even nodig. Het is niet helemáál vlekkeloos verlopen, maar de afgelopen week heb ik Freek veel rustiger zien worden. Er lijkt een last van hem afgevallen en dat is precies waar ik op hoopte. Ik weet dat het ooit zo hippieachtige Tulum een Instagram-cliché is geworden (is er nog een influencer die níét naast Ven a la Luz heeft gestaan?) maar voor iemand zoals ik, met een passie voor onderwaterfotografie, is dit het paradijs. Al die cenotes, de onderwatergrotten, het rijke ­onderwaterleven en de riffen met elkhornkoraal – ik kan mijn geluk niet op. Ook het hotel is een plaatje. Als Freek érgens op adem kan komen, dan is het hier.
El Cielo ligt aan het strand, in de kromming van een rustige baai die nog niet is overlopen door commercie. Hoewel onze kamer tegen verwachting in niet over de zee bleek uit te kijken, grenst hij wel heel mooi aan het uiterste einde van de exotische tuin. Freek vond het maar niks. Terwijl we vanuit de lobby naar onze kamer werden begeleid, gebaarde hij druk in het rond: de volgende keer wilde hij díé suite hebben, met die veranda en dat ­zeezicht, daar kwamen we tenslotte voor. Ik zei nog: “Kijk eens naar de bananenbomen in de tuin, naar de paradijsvogelbloemen en de frangipani’s in alle kleuren.” Maar Freek verzuchtte dat ik van nature geneigd ben om dingen zomaar te accepteren; dat het een fuck up van het hotel was geweest en dat je niet alles hoeft te pikken in dit leven. Hij had dan ook stevig geprotesteerd bij de receptie en korting gekregen. Ik schaamde me dood – nog geen vijf minuten binnen en onszelf nu al neergezet als veeleisende gringo’s – maar volgens Freek moest je soms een beetje kracht bijzetten om je punt te maken.

Nu heeft hij wel gelijk dat ik geneigd ben om dingen te accepteren. Toen ik enige tijd geleden een forse afboeking van een dure privéclub tussen de afschriften vond, was zijn eerste reactie: “Waarom kijk jij überhaupt op de zakelijke rekeningen?” Toen ik antwoordde dat het ook míjn aannemersbedrijf is, haalde hij adem om iets te zeggen, maar hield wijselijk zijn mond. Mijn hele erfenis zit in het bedrijf en ik heb jarenlang meegewerkt om het van de grond te krijgen, totdat Freek zei dat ik het verdiende om te gaan genieten. Hij is degene die mij heeft aangespoord mijn duik­diploma’s te halen. Freek gunt mij de wereld; hij weet als geen ander dat zijn succes zonder mij niet mogelijk was geweest.

Hij vertelde me eerlijk dat hij een aantal grote opdrachtgevers had moeten paaien met een bezoekje aan een luxe bordeel. Zo deden mannen nu eenmaal zaken, al was hij zelf, uiteraard, aan de bar blijven zitten. Ik accepteerde die uitleg. “Ben je niet een tikje naïef?” vroeg mijn vriendin. Nee, want ik geloof hem. Ik kén Freek. Al vijftien jaar. Ik houd van die man, hij is de liefde van mijn leven.

Het enige pijnpunt is dat ik heel graag moeder had willen worden. Maar Freek ziet kinderen als een belemmering. Ik ben er zelfs voor in therapie gegaan, een heftige en emotionele tijd, maar uiteindelijk heb ik voor Freek gekozen. “Het is wij twee tegen de wereld”, zegt hij altijd. We wonen in een mooi huis, worden geroemd om onze feestjes en hebben een prima seksleven. Nou ja, het afgelopen jaar was dat iets minder, omdat Freek veel zakelijke stress heeft gehad. Hij moest vaak tot laat werken en zat doorlopend op zijn ­telefoon, totdat ik zei: “En nú gaan we tijd maken voor elkaar.” Ik ben ­hartstikke trots dat hij het bedrijf zo groot heeft gemaakt, maar soms moet je samen terug naar de basis. Tulum was een gouden greep. Hoe kun je hier níét weer helemaal verliefd worden? Freek moest even ­acclimatiseren, maar daarna werd hij per dag méér zichzelf. Hij kent inmiddels iedereen: van de receptioniste (bij wie hij zijn excuses had aangeboden voor het incheckmoment) tot de barman, die de beste cocktails maakt. Elke ochtend zwemt hij stipt om half zeven naar de laatste boei in zee. Achter die boei begint een landafwaartse stroming en dat kan verraderlijk zijn, maar toen ik hem daarop wees, zei hij lachend dat hij een grote jongen was.
Soms vergeet ik dat mannen het niet zo fijn vinden wanneer jij ergens méér vanaf weet dan zij. Maar als ervaren duiker – en zeker als gecertificeerd soloduiker – ben ik nu eenmaal gespitst op alle details van de zee. Wij zijn als mensen te gast in de onderwater­wereld en hoe mystiek en adembenemend die ook is, hij kan ook gevaarlijk zijn. Freek houdt niet van duiken (iets met zijn oren) maar hij vond het uiteraard geen probleem dat ik de afgelopen week twee groepstrips wilde maken. De cenotes waren werkelijk sprookjes­achtig. Wanneer ik ga fotograferen, vind ik het vaak fijner om solo te duiken. Daarvoor heb ik twee aparte kranen op twee aparte flessen. Dan hoef ik niet met mijn buddy bezig te zijn, maar kan ik heel geduldig wachten op een kans en áls het moment zich voordoet, meteen toeslaan. Met een foto van een walvishaai heb ik eens een eervolle vermelding bij de ND Awards gekregen, maar ik fotografeer niet voor de erkenning. Duiken doe ik puur voor de ervaring; het is mijn tweede grote liefde. De oceaan geeft me het gevoel dat ik lééf. Ik kom er altijd als ­herboren uit.
Gisteren was ik trouwens blij dat ik wel met een buddy dook, want ik raakte verstrikt in een achtergelaten net en een paar vislijnen. ­Daarmee kun je heel snel in de problemen komen, ook al heb je een mes bij je. Bizar eigenlijk, hoe slecht wij met onze oceanen omgaan. De zee is verdomme geen vuilnisbak; het is een heel delicaat systeem. Carlos, de divemaster, wees ons op zeesneeuw: dat zijn ‘sneeuwvlokken’ van dode dierlijke en plantaardige resten, die van het bovenste water naar beneden dwarrelen – een belangrijke energiebron voor dieren in de diepe oceaan. Toen ik niet veel later tussen die vlokken dreef, met boven mij twee pijlstaartroggen, was ik me enorm bewust van de circle of life: hoe geweldig is het dat alles met elkaar verbonden is? Niet dat ik bij Freek hoef aan te komen met dit soort verhalen. Die wil vooral neuken en daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen, want de sex is er nogal bij ingeschoten de laatste tijd. Ik had echt het gevoel dat hij me niet meer zág, begrijp je wat ik bedoel? Maar hij heeft hier heerlijk kunnen uitrusten op het strand. We hebben een trip gemaakt met een glass bottom boat, een scootertje gehuurd en eindelijk weer veel gelachen samen.