FRED, WIJ ZOUDEN ELKAAR EEN WEEK EERDER SPREKEN, maar toen kwam jij in het ziekenhuis terecht. Een paar dagen later deelde je op social media dat je ‘iets aan je darmen’ hebt. Zo’n ziekenhuisopname is heel privé, waarom kies jij ervoor om daar op Instagram over te vertellen?
Fred: “Vroeger was ik heel makkelijk: als het slecht ging, liet ik het zien, als het goed ging ook. Maar ik heb nu een aantal ongelooflijke kutjaren achter de rug en heb het daarom lang níét gedaan. Alleen gingen er al geruchten dat ik was opgenomen en ik wilde berichten van anderen vóór zijn. Mijn manager Conny vond overigens ook dat ik het niet moest doen.”
Welmoed: Waarom?
“Omdat dan alles van de afgelopen jaren weer wordt opgerakeld. Dat ik na dat uitgelekte intieme filmpje ook in het ziekenhuis terechtkwam, de zelfmoordpoging. Maar het is onderdeel van mijn bestaan geworden dat ik mensen meeneem in mijn leven. En ík bepaal die story. Ik heb bewust niet gedeeld wat ik specifiek mankeer, anders krijg je meteen tweehonderdduizend zusters Klivia die me gaan vertellen wat ik wel en niet moet doen. Dus ik zei: ‘Ik word niet geopereerd aan het gat in mijn hand, dat had wel fijn geweest, maar er is iets aan mijn darmen.’”

Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar.

Hoe gaat het nu met je?
“Dankzij de antibiotica een stuk beter. Ik liep al vier dagen met veel pijn. Als het met mij slecht gaat, slaat het op mijn darmen. Ik kon al een week niet naar het toilet. Pijn, pijn, maar gewoon doorwerken, hè. Ik ben zelfs nog naar mijn tandarts, die in Duitsland zit, gereden voor onderhoud aan mijn tanden. Tot bij de huisarts bleek dat ik ontstekingswaarde tweehonderd had. Ik moest met spoed naar het ziekenhuis en heb dus een geperforeerde darm.”
Wow.
“Ja, dat is gewoon niet best. Ik heb vijf dagen aan een antibiotica-infuus gelegen en dat hielp, maar op den duur moet je er eigenlijk aan worden geopereerd. Wat me voor nu heeft gered is het oude vet uit de tijd dat ik nog dik was; dat zat om mijn darmwand heen. Maar goed, de arts zei dat er na de operatie kans is dat ik een stoma krijg. Toen brak bij mij de paniek uit. Ik ben straks 48, ik ga echt niet met een stoma lopen, al is het misschien alleen tijdelijk. ‘Je hebt tegenwoordig de mooiste stomazakjes’, zeiden ze nog. Maar schat, ook als-ie van Prada of Louis Vuitton is, wil ik ’m niet. Mijn zwager is onlangs aan kanker overleden en die heeft zo’n last gehad van dat ding. Dus een stoma is mijn grootste angst.”
Maar kan het wel zonder? Het gaat toch om je gezondheid, Fred.
“Voor mij is het dan de dood of de gladiolen. Sowieso wil ik me niet laten opereren vóór mijn Ahoy-shows in oktober. En ik leef heel erg met de dag. Ik heb het zo kut gehad. Dus als ik morgen doodga, soit. Ik heb geleefd voor twee.”
Maar er is nog een heel leven te leven, toch?
“Jawel, ik wíl ook niet dood. Toch flirt ik er altijd wel mee. Ik heb zulke heftige momenten met depressies dat ik me gewoon soms afvraag: voor wie doe ik het nog?”