Beppie: “Robbert, jij bent net als ik in een gereformeerd milieu opgegroeid en hebt een documentaire gemaakt over de impact daarvan. Waarom wilde je dat doen?”
Robbert: “Allereerst hoopte ik een gesprek op gang te brengen over hoe gay zijn zich verhoudt tot het geloof. Tijdens mijn jeugd was de Bijbel de belangrijkste leidraad. Thuis, op school, in de kerk. Het leven dat daaruit voortkwam voelde vanzelfsprekend voor mij, maar tegelijkertijd wist ik dat mijn homoseksualiteit niet zou worden geaccepteerd binnen de kerk. Dus verstopte ik die kant van mezelf voor de buitenwereld. Ik heb lang gezegd dat die periode voor mij een afgesloten hoofdstuk was, maar ik merkte op een gegeven moment dat dat toch niet zo is. Na de uitzending heb ik echt duizenden reacties gekregen van mensen, jong en oud, die zich in mijn worsteling herkenden.”
Beppie: “Gaan jouw ouders nog wel naar de kerk?”
Robbert: “Ja, en mijn zussen en broertje ook. In het begin heb ik dat lastig gevonden, omdat ik dacht: waarom doen jullie dat nog, terwijl de kerk jullie zoon en broer afwijst? Maar inmiddels realiseer ik me hoe belangrijk het geloof voor mijn ouders is. Dat is de nummer één in hun leven en dat wil ik ze niet afnemen.”

Beppie: “Ze zijn ook te zien in de documentaire, toch?”
Robbert: “We gaan in de docu voor het eerst sinds mijn coming-out, tien jaar geleden, in gesprek. Er is een moment geweest dat ik een foto online postte met mijn toenmalige vriend en dat ik die van mijn ouders weg moest halen, omdat daarmee ook voor het hele dorp en de kerkelijke gemeenschap duidelijk zou worden dat ik gay ben. Dat vonden ze toen te lastig. Dat moment komt in de documentaire aan bod.”
Beppie: “Hebben ze daar spijt van?”
Robbert: “Ze erkenden in elk geval dat ze dat niet goed hebben aangepakt. We zijn inmiddels supereerlijk en open naar elkaar. Het feit dat ik op mannen val, is ook oprecht geen issue meer voor ze.”