HET NIEUWE HUIS IS BIJNA KLAAR. WAAR HET STAAT? Een eindje verder dan haar oude huis, ook in Hoogkarspel natuurlijk. De vriendinnenclub, haar familie, iedereen woont hier in de buurt. Ze hecht erg aan de plek, maar nog meer aan de mensen: “als iedereen straks ineens naar de achterhoek verhuist, ga ik gezellig mee.”
Zolang er maar kermis is, toch?
“Haha, daar heb ik een paar keer iets over gezegd en inmiddels gelooft iedereen dat ik het hele jaar door …”
… in de botsautootjes zit of bij de schiettent sta.
“Precies. Het is vooral een soort carnaval, een groot dorpsfeest waar iedereen welkom is. Er zijn er meerdere per jaar, allemaal hier in de streek. Zo is er het derde weekend van augustus altijd weer kermis in Wervershoof. Dan werken we niet. Iedereen heeft vrij.”
En dan ga je helemaal los?
“Dat zou dan voor het eerst zijn. Omdat ik op mijn zestiende al bezig was met topsport, kon ik na het avondeten hooguit twee borreltjes doen. Daarna was het klaar. Die barre periodes waarbij je om drie uur begint te drinken en rond een uur of vier ’s nachts thuiskomt, heb ik nooit meegemaakt. Voor mij was het vooral leuk omdat ik zo veel weg was en tijdens zo’n weekend al mijn vrienden eindelijk weer even kon zien. Maar het kan best zijn dat het allemaal veel gewoner wordt nu ik ben gestopt.”
Tijdens de aankondiging van je afscheid zei je naar een ‘normaal’ leven te verlangen. Bevalt het al een beetje?
“Tot nu toe wel, maar toen ik zó veel lieve reacties kreeg en de beelden zag van al die hoogtepunten uit mijn carrière, dacht ik wel even: shit, had ik toch niet langer … Maar nee, ik kon afsluiten met drie keer goud op het WK. En daar ben ik heel gelukkig mee.”

Vanwaar dan toch dat chagrijnige hoofd toen je zag dat Joy Beune sneller reed op de vijf kilometer?
“Omdat ik nou eenmaal altijd wil winnen, haha. Vier keer goud zou toch nóg iets mooier zijn geweest. Ik wist het hele jaar al dat ik zou stoppen; ik moest er zo veel mogelijk uit zien te slepen.”
Wie wisten er nog meer van?
“Sponsoren, coaches, mijn familie en vrienden hier in de buurt.”
Oefende die hele club geen druk op je uit? Zo van: Irene, weet je het nou wel zeker?
“Ja. Alleen daarom al had ik het liever meteen aan iedereen verteld, maar topsport is ook een mentaal spel. Je wilt geen onrust creëren in de ploeg. Dat was wel erg lastig, want we zijn vaak wekenlang met elkaar op pad. We trainen, eten en drinken samen en we bespreken naar welk trainingskamp we een volgende keer zullen gaan of wie we graag in onze ploeg zouden willen hebben. Ik hoorde het allemaal aan, terwijl ik wist dat ik niet meer mee zou doen.”
Misschien presteer je ook minder goed als iedereen weet dat je weggaat?
“Dat is waar. Zo’n beslissing naar buiten brengen is heel emotioneel. Ik zat nog midden in het seizoen – kort nadat ik het mijn trainer verteld had, rééd ik ook meteen een stuk slechter. Daarna heb ik me helemaal gefocust op Calgary, want mijn instelling is nooit veranderd: als ik ergens voor ga, doe ik dat ook helemaal.”
De keerzijde van dat heilig vuur was het gevoel dat je vrienden en familie te kort hebt gedaan.
“Klopt. Ik voelde me best egoïstisch, zeker naar mijn partner toe. De afgelopen jaren konden we nooit lekker even op vakantie of zomaar een weekendje weg.”
Hoorde ik hem niet in een talkshow zeggen: voor mij had ze niet hoeven stoppen?
“Ja, hartstikke lief, maar tijdens die eerste weken heeft hij thuis elke avond wel een paar keer gezegd dat hij het zo fijn vond dat ik bij hem was. Hij gunde me het succes en al die aandacht, maar ik weet ook hoe moeilijk het voor hem was om mij met zo veel anderen te moeten delen. Als ik een wedstrijd had gewonnen, moest ik direct naar de prijsuitreiking, de media te woord staan, een dopingcontrole doen en o ja, ook nog even uitfietsen voordat ik hém een knuffel kon geven. Dat is allemaal voorbij.”