“TWEE JAAR TERUG ZOU IK ME NOG HEBBEN voorgesteld als Anna, 38 jaar, moeder van drie prachtige kinderen en werkzaam in de sociale sector. Getrouwd met P, met wie ik al twintig jaar samen was en in het bezit van een grote vriendinnengroep die ik regelmatig zag voor een borreltje of etentje. Wekelijks hadden P en ik een date night of ‘verplicht’ uitje om toch qualitytime te hebben naast ons drukke werk. We woonden in een vrijstaand huis midden in het centrum van de stad. Ik was heel close met mijn zus en moeder, die ik meerdere keren per dag sprak en zag. Ik ging graag met een vriendengroep naar feestjes, maar was absoluut anti drugs en had dan ook nog nooit iets geprobeerd. Geen vuiltje aan de lucht zou je zeggen, toch?

Hoe ik er nu voor sta is niet te vergelijken met twee jaar geleden. Want in twee jaar ben ik – helemaal zelf, bewust en ondanks alle uitgestoken handen – keihard de afgrond in gestort. Ik kan wel zeggen dat ik nu de absolute bodem heb bereikt. Dus als ik me nu voorstel, ben ik: nog steeds Anna, veertig ondertussen. Moeder van drie, maar wel onder toezicht van Veilig Thuis, en ex van P. Ik woon in een huurhuis waar ik altijd de gordijnen dicht heb en doe alsof ik nooit thuis ben. Ik heb al meer dan een jaar mijn vriendinnen niet gezien en heb in diezelfde periode mijn nichtje van inmiddels bijna één misschien drie keer vastgehouden. Mijn vader wil geen contact meer. Mijn moeder blijft me steunen, ondanks het liegen en bedriegen, en gaat er zelf ook aan kapot. Mijn zus zie ik bijna nooit omdat ik het te druk met mezelf heb. Ik heb een halfslachtige relatie met V, die meer gebaseerd is op gemakzucht dan liefde.

En dat heeft allemaal maar één oorzaak: flakka. Die zombiedrugs waarover je misschien weleens filmpjes hebt gezien en die je in Nederland legaal kunt kopen. Ja, echt waar. Ik zit nu anderhalf jaar in de hel die deze troep met zich meebrengt en dit gun ik niemand. Daarom wil ik graag mijn verhaal delen. Al kan ik maar één persoon behoeden voor deze ellende, dan is dat het al waard.

Ik sta ondertussen op het punt te beginnen aan een nieuwe stoppoging. Daarvoor ben ik onderweg naar Finisterre, het einde van de wereld. Het klinkt misschien zwaar of overdreven, maar dat is zowel letterlijk als figuurlijk mijn bestemming. Ik ga een pelgrimstocht lopen, naar het Spaanse plaatsje Finisterre, de naam is afgeleid van het Latijnse finis terrae, het einde van de wereld, oftewel: daar waar de wereld ophoudt. Volgens de overlevering kreeg de kaap deze naam van de Romeinen, die dachten dat de westelijke wereld reikte tot aan het einde van dit schiereiland en niet verder. Dit is ook het einde van de wereld zoals die er nu voor mij uitziet. Hier houdt het op, ik kan zo niet meer verder. Ik ben eigenlijk al ver voorbij  het eindpunt, had allang moeten ophouden met mijn achterlijke verslaving. Maar dat blijkt tot nu toe makkelijker gezegd dan gedaan.

Dit is natuurlijk niet mijn eerste poging om met flakka te kappen. Ik heb al twee keer een opname gehad, maar beide keren ben ik binnen een week weggegaan. Ik loog mezelf en mijn omgeving voor dat ik beter thuis kon detoxen, want zo’n klinische setting werkte alleen maar averechts. Onzin natuurlijk, ik had gewoon enorme zucht naar flakka. Met amper een voet buiten de deur van de kliniek had ik de eerste bestelling alweer gedaan.

Ik dacht altijd dat je drugs alleen kon kopen bij louche figuren in een donker steegje, niet dat het zo simpel is als een onlinebestelling. Ik kocht het gewoon bij een van de talloze (legale) webwinkels, betaalde met iDeal en de volgende dag bezorgde PostNL netjes het discrete pakketje met drugs bij mij thuis, de afzender steeds een wisselend verzonnen bedrijf met dubbelzinnige naam.

Hoe het mogelijk is dat flakka legaal te koop is? Flakka is van oorsprong ontstaan als de designerdrug MDVP, die al snel verboden werd vanwege het hoge toxiciteitsniveau. Om de Opiumwet te omzeilen, zijn er verschillende varianten ontwikkeld, waaronder Alpha-PiHP – waaraan ik verslaafd ben. Door een kleine chemische aanpassing vallen deze drugs voorlopig buiten de Opiumwet en zijn ze nog legaal verkrijgbaar. Het duurt een paar maanden voordat een ‘nieuwe’ designerdrug ook weer verboden wordt. Tegen de tijd dat dit gebeurt, is er weer een nieuwe variant op de markt en begint het hele verhaal opnieuw. Er ligt nu eindelijk een wetsvoorstel om dit tegen te gaan, maar hopelijk ben ik tegen die tijd eindelijk echt gestopt.

Ik heb ondertussen echt voor de laatste keer gebruikt. Deze stoppoging gaat lukken, dat moet wel. Drie keer is scheepsrecht, zeggen ze toch? Misschien is het in mijn geval wel dertien keer, dat zou op zich wel passend zijn. Natuurlijk was ik er zelf bij, maar deze verslaving is wel erg ongelukkig ontstaan. Ik wist altijd al dat ik verslavingsgevoelig was en had onder andere daarom nooit eerder drugs gebruikt. Waarom dan wel op mijn 38ste? Eigenlijk begin ik de laatste tijd pas een beetje te begrijpen wat er in die twee jaar allemaal is gebeurd, waarom ik met veel geweld alles en iedereen de rug heb toegekeerd. Wist ik toen maar wat ik nu weet. Waarschijnlijk was ik dan nog steeds gescheiden. P en ik hebben veel gelukkige jaren gehad, maar hadden een druk leven en waren erg ambitieus. De druk die wij onszelf opgelegd hadden, het steeds maar doorgaan en alle energie in werk en ons jonge gezin stoppen begonnen de laatste jaren steeds meer zijn tol te eisen. Ik kreeg paniek­aanvallen. Een duidelijk teken dat het me te veel was en dat ik te lang was doorgegaan. Toch lukte het me niet om op de juiste manier rust te pakken, want ik móést door. Ik kon niet stilzitten, het werk, de kinderen, het huishouden alles moest doorgaan, ‘ik’ kwam later wel. Ondertussen onderdrukte ik de paniek in eerste instantie met diazepam, voorgeschreven door de huisarts. Daar werd ik echter zo suf van, dat ik al die dingen die ik nog moest doen niet voor elkaar kreeg. Ik kwam erachter dat alcohol zo’n beetje hetzelfde effect had. Het zal je niet verbazen dat dit niet de oplossing was. Uiteindelijk liep de situatie compleet uit de hand.

Ik moest me ziek melden op mijn werk en werd op de Paaz-afdeling van het ziekenhuis opgenomen met een angststoornis en een alcoholprobleem. Wat een verademing was dat. Rust, geen stress, geen verwachtingen. Ik kon bijkomen en aan mezelf gaan werken.

So far, so good. Tijdens deze opname leerde ik V kennen. Er was bepaald geen sprake van liefde op het eerste gezicht, ik vond hem maar apart en kon geen hoogte van hem krijgen. Daarnaast was ik getrouwd en ondanks dat het niet zo soepel liep tussen ons, zou ik P nooit ontrouw zijn. Dat had ik tenminste altijd gedacht. Maar eigenlijk is alles anders gelopen dan ik had verwacht.

Na mijn opname bleef ik contact houden met V. In eerste instantie als vrienden en lotgenoten, maar na een tijdje werden de berichtjes steeds minder onschuldig. Lang verhaal kort: uiteindelijk ben ik bij P weggegaan om samen met V een nieuw avontuur te beginnen. Dat ik daarbij totaal geen oog meer had voor de gevoelens van mensen om mij heen, had ik toen niet door.

Al vrij snel gebruikte ik met V voor de eerste keer flakka. Ik had het euforische effect van deze drugs op V gezien, en mijn nieuwsgierigheid won het van mijn verstand. Na die eerste keer was ik al verkocht en wilde ik steeds vaker en meer.

Toen ik er eenmaal achter was waar ik dit online kon bestellen, was het hek van de dam. Niemand had nog grip op mij; in no time was ik helemaal in de ban van die rotzooi. In korte tijd heb ik vervolgens alles kapot gemaakt, iedereen die me lief is gekwetst en al mijn bezittingen verkocht voor drugs. Er was niks meer van mij over.

Als je twee jaar geleden dit verhaal aan mij of iemand uit mijn omgeving zou laten lezen, zou niemand ooit geloven dat dit mijn verhaal zou zijn. Ik ben misschien wel de laatste persoon van wie je zoiets verwacht. Ik ben in de kern eigenlijk een vrij gewone, zorgzame, sociale en rustige luizenmoeder. Maar daar merk je nu nog vrij weinig van. Die drugs maken me een heel ander mens, en zeker niet in positieve zin. Het perfecte plaatje is verstoten door een gejaagd, hol leven waarbij ik soms niet eens meer weet wat waar is en wat niet.

Ik zit nog steeds in de ziektewet, officiële diagnose: overwerkt. Mijn kinderen zijn na school en in het weekend regelmatig bij mij, maar slapen bij hun vader. Ik vermijd iedere vorm van sociaal contact en heb dus eigenlijk weinig te doen. Maar vervelen doe ik me niet, ik kom zelfs tijd tekort. ’s Avonds ben ik blij als ik de dag door ben gekomen zonder dat er nog meer nieuwe problemen zijn ontstaan of bestaande problemen nog groter zijn geworden. Het huishouden, de was, boodschappen en eten koken lijken haast onmogelijke taken om af te ronden. Ik slaap amper, dus het is niet zo dat er te weinig uren in een dag zitten.