Wende: Wij kenden elkaar nog niet en ik had het idee dat jij altijd vrolijk bent. Maar bij de fotoshoot merkte ik dat je ook serieus kunt zijn.
Gijs: “Dus het vooroordeel werd niet bevestigd? Fijn. Kijk: ik ben wel een positief mens, maar dat vind ik minder ­simplistisch dan altijd maar als een blij ei te worden gezien. Dat ben ik namelijk niet – ik schiet thuis echt weleens uit mijn slof als de kinderen pubergedrag vertonen. En ik wil ook graag mijn gelijk halen. Maar het opgewekte en ­positieve heb ik van mijn moeder, denk ik. Ik kom uit een familie met veel psychische problemen en alzheimer. Ik heb lang gedacht dat ik daar zelf ook last van zou kunnen krijgen.”
Ben je daar nog steeds bang voor?
“Nee, ook omdat ik er bewust voor heb gekozen het leven van de positieve kant te zien. Mijn vader was een ietwat pessimistische man en toen mijn moeder stierf, ging hij van alles opnoemen wat er voortaan niet meer zou kunnen. Waarop ik zei: ‘Probeer nou, hoe moeilijk dat ook is, te kijken naar wat er nog wél kan.’ Je kunt jezelf ziek of de grond in praten, maar je kunt er óók voor kiezen om positief naar dingen te kijken, zodat je er beter mee kunt omgaan.”

Wanneer maakte jij die keuze?
“Ik denk toen ik 33 jaar geleden op de radio begon, bij Veronica. In die tijd werd mijn zes jaar oudere broer voor het eerst opgenomen in een psychiatrische instelling.”
Was dat optimisme dan ook een overlevingsstrategie voor je?
“Ik denk in elk geval dat we deels zelf in de hand hebben hoe we met tegenslag omgaan. Blijf je op de grond liggen? Of sta je weer op en probeer je te zien wat er nog wél is?”
Waarom werd je broer opgenomen?
“Hij was 22 toen hij werd gediagnosticeerd met een heel pakket, waaronder psychoses, schizofrenie en manische depressiviteit. Hij gedroeg zich agressief, bedreigde mijn ouders, werd opgepakt door de politie. Echt een enorme kloteperiode. Toen hij werd opgenomen, kwam er nog veel meer gezeik. Omdat hij van afdeling naar afdeling werd gestuurd, steeds andere medicijnen kreeg. Op een gegeven moment zat hij aan 32 pillen per week. Daar kreeg hij zo’n slechte conditie van dat hij uiteindelijk op z’n 44ste is overleden. Dat is nu twintig jaar geleden, ik was 38. Ik herinner me ineens dat we in die inrichting een keer zo’n familiegesprek moesten voeren terwijl de psychiaters ons vanachter een spiegelwand zaten te observeren.”