NOG EVEN, GUUS, DAN LOOP JE HIER VOOR DE LAATSTE KEER HET PODIUM AF.
“Dat is wel een ding, ja. Emotioneel én fysiek, want we gaan negen Groots-concerten op rij doen. Dat is meer dan ooit. Dus als je na de laatste noot tranen ziet, heeft dat te maken met opluchting – dat ik het volgehouden heb – maar ook met het feit dat ik hier niet meer terugkom. Niet om te zingen in ieder geval, wel om voetbal te kijken.”
Waarom stop je?
“Ik liep zo nu en dan al rond met die gedachte: wat áls, toen mijn vrouw Manon het in de zomer van 2022 ook ter sprake bracht: stel je nou eens voor dat je dit niet meer zou doen. Ik zag ineens een schitterende, lege, groene weide voor me. Een weide met ruimte voor andere ideeën. Dat was een fijn gevoel, dus ik besloot later die zomer dat ik in 2024 zou stoppen. Vrij intuïtief, maar volgens mij is het moment precies goed: ik ben net over de vijftig, ik heb zin om een nieuw hoofdstuk aan mijn carrière toe te voegen.”

De rest van de band stond ook te juichen?
“Niet echt, want het was ook voor hen elk jaar een hoogtepunt. Maar ze begrepen het uiteindelijk wel. Iedereen kan roepen dat ik nog tien jaar door had kunnen gaan, maar ik kap liever tien jaar te vroeg, dan dat ik één dag te lang doorga. Ik wil hier trots de deur uit kunnen lopen. Mensen zien ons natuurlijk alleen die paar weken in de zomer op dat podium, maar wij zijn dit een jaar lang aan het voorbereiden. Sinds 2006 bepaalt Groots het hele jaar mijn agenda: wat ik doe, waar ik ben en – misschien wat filosofisch – wie ik ben, want ik ben initiator, organisator én artiest. De voorbereidingen voor het jaar erop begonnen al tijdens de concerten: dan zag ik wat er het jaar erop anders moest. Na afloop van de concerten begonnen we met evalueren, brainstormen en daarna werd het praktischer: hoe gaan het podium, licht en geluid eruit zien en kunnen we er volgend jaar twee, drie of misschien wel vier uitverkopen? In de tussentijd was ik dan bezig met een nieuw album of een gewone tournee.”
Hoe is het idee voor Groots ontstaan?
“Dat was in 2005. Mijn management, The Entertainment Group, vroeg of ik een droom had. Marco Borsato stond destijds in de Kuip, René Froger ook, dus zoiets leek mij ook wel wat. Maar dan in het Philips Stadion, de plek waar ik als kind al naar voetbal kwam kijken. Zo begon het te borrelen. In 2006 was het zover en ik vloog het aan zoals ik eigenlijk al mijn concerten aanvlieg: als alleen mijn moeder komt, vind ik het ook goed. We hoopten dat we in ieder geval één keer het stadion konden vullen, maar we verkochten het in no time drie keer uit.”
Wat voelde je toen je die eerste keer dat podium op kwam lopen?
“Dat was een buitenlichamelijke ervaring. Mijn ogen, mijn oren: alles stond wagenwijd open, al mijn zintuigen op honderd procent. Dit is een groot stadion, maar ik zag mijn ouders aan de overkant zitten, mijn vrienden op een andere tribune. Ik zag iemand staan die ik in 2001 op de braderie in Zaandam had gezien – en volgens mij had hij toen hetzelfde groene shirt aan. Ik maakte alles zó wezenlijk mee. En ondertussen was ik aan het zingen. Bij het vijfde liedje dacht ik dat ik het verkeerde nummer had ingezet maar toen ik omkeek, staken de jongens hun duim omhoog. Toen wist ik dat het goed zou komen, dat we dit zouden rocken. En daarna was het één groot feest.”