“ACHTER ME KLETTERT WATER. IK VIS MIJN TROUWRING UIT DE LA VAN HET nachtkastje en staar ernaar. Mijn onderlichaam bonst, mijn schaamlippen zijn gezwollen, ik heb pijnlijke tepels en een schrale kin. Een intens geluksgevoel fladdert door me heen. Onder de douche staat de prachtigste man die ik ken. Ik weet hoe hij zoent, hoe hij kijkt als hij klaarkomt en welk ondergoed hij draagt. Het sproetje op zijn neus heb ik al honderden keren gekust. De kraan wordt dichtgedraaid. Als hij de kamer binnenkomt, laat ik me door hem overhalen tot één laatste vrijpartij. Mijn trouwring verdwijnt nog heel even in de la.

Morgen ben ik weer de brave Linda, al zal ik afgelopen nacht nog ruiken in mijn slipje. Nog twee uur, dan duurt het weer 364 dagen tot hij me in zijn armen houdt en ik zijn moedervlekje opnieuw kan zoenen. Want Mathis is mijn minnaar, thuis wacht mijn eigen man weer op me.

Ik heb Mathis nu alweer dertien jaar geleden voor het eerst ontmoet. Ik was destijds 32 en na een lange relatie alweer drie jaar single toen ik met mijn beste vriendin Eva een weekendje Metz boekte. Het was traditie om half december drie dagen samen te gaan kerstshoppen. Dit zou onze eerste buitenlandse trip worden en het moest een groot feest worden met veel cocktails en geldsmijterij. Zingend reden we de straat uit.

De avond van de twintigste december verlieten Eva en ik dressed to impress ons hotel. Mathis stond naast de ingang. Het duurde een paar seconden voordat ik hem herkende. Zijn haar was langer en zijn ogen lachten mee toen hij me zag. Ik liep op hem af en zoende hem. Voor het fatsoen zijn we nog wat gaan drinken met Eva, maar al snel zonderden we ons af. Zij vond dat eigenlijk wel hilarisch en boekte een eigen kamer, twee verdiepingen onder ons. Die tweede keer dat ik Mathis zag, ik was nog steeds single, spraken we erover hoe het zou zijn om een relatie te hebben. Zou ik naar Frankrijk verhuizen? Hij naar Nederland? Hoe zouden we ons leven inrichten? Een leven in Frankrijk, met Mathis als mijn mentor en partner, leek me spannend. Maar hoe verliefd ik ook op hem was, stiekem wist ik ook dat het nooit echt iets tussen ons zou worden. Mathis had een diepgewortelde kinderwens en droomde van grootse kerstfeesten met hordes kinderen die om de tafel renden. Ik ben bewust kinderloos. Toch kostte het me meer moeite dan verwacht om hem op te geven. Het voelde alsof ik in de rouw was. Tot hij het jaar erop op 20 december weer bij het hotel op me stond te wachten. En een jaar later weer.