ALEX: O ECHT, HEB JIJ OOK ZO’N HEKEL AAN ZE? Ik haat katten, stuk voor stuk onbetrouwbare klotebeesten. Afgelopen zomer heb ik mijn huis laten verbouwen. Vier maanden lang sliep ik bij vrienden en kennissen. In een van die huizen kon ik alleen verblijven, superleuk, midden in de Jordaan. Ik moest alleen wel op de kat passen. Ik ben uiteindelijk gewoon eerder weggegaan, want dat beest kwam elke ochtend om zes uur zeuren aan mijn bed. Ik vind ze eng, ik vind ze vies. Geldt trouwens ook voor paarden, honden en vogels. Ik hang van fobieën aan elkaar.
“Daar vertel je in je theatervoorstellingen veel over, die angsten van je. En hoe je ze grotendeels hebt kunnen overwinnen.”
Met name de laatste, ‘No Ponies’, gaat daarover. ‘Showponies’ en ‘Showponies 2’ gingen vooral over identiteit, het ontdekken van wie ik nou eigenlijk was. En over seksualiteit, hoe dat zich manifesteerde in mijn leven. “Waarom wilde je het daarover hebben?”
Als ik door mensen op straat herkend werd, vroegen ze altijd of ik niet die bekende acteur was, die ene, die altijd typetjes doet. Logisch, want ik ben bekend geworden door typetjes te doen in programma’s als ‘Het Klokhuis’, ‘Kopspijkers’ en ‘Gooische Vrouwen’, maar ik kreeg steeds vaker de drang om méér van mezelf te laten zien. Ik wilde niet mijn hele leven lang bekend zijn van typetjes, ik had zelf ook iets te vertellen, iets wat voor veel mensen herkenbaar kon zijn, waar ze misschien troost uit konden putten.
“Showponies 2 noemde je zelf je tweede coming-out.”
Ja. Ik weet ik al sinds mijn vijftiende dat ik homoseksueel ben en heb het op mijn achttiende aan mijn ouders verteld, maar vervolgens ging het daar nooit meer over. Ik had het met mijn ouders niet over vriendjes of sex, sowieso wist bijna niemand wat dit leven voor mij inhield. Het voelde daardoor op een gegeven moment alsof ik een heel stuk had overgeslagen, alsof een deel van mij nog steeds in de kast zat. Daarom wilde ik het er nog eens uitgebreid over hebben, alles uitleggen in een even serieuze als grappige voorstelling.