“ONGEVEER EEN UUR NADAT IK MEZELF IN SLAAP HAD GEHUILD, SCHROK IK WAKKER VAN gebonk op mijn deuren gemor aan het slot. Ik had een flinke jetlag, dus het duurde even voordat ik doorhad wat er precies gaande was en waar ik me bevond. De deurklink ging wild heen en weer en met een knal vloog de deur open. Amy van negen, het meisje waarvoor ik als au pair was ingehuurd, holde krijsend mijn kamer in. Ze deed alle lampen aan, smeet de badkamerdeur open en pikte iets uit mijn toilettas. Van beneden riep haar vader dat ze mij met rust moest laten, gillend rende ze mijn kamer uit. Ondertussen zat ik met hartkloppingen rechtop in bed. Waar was ik in beland?

Vijf uur eerder was ik gearriveerd in New York, om te starten aan mijn avontuur als au pair. Na mijn studie Verzorgende IG en Maatschappelijk Werk wilde ik er een jaar tussenuit. Werken en reizen, en dat het liefst gecombineerd. Na het zien van de tv-serie Au Pairs raakte ik enthousiast, dat wilde ik ook wel, en dan vooral in de VS. Ik kende wel rampverhalen van au pairs die uitgebuit werden door hun gastgezinnen, maar dat zou mij niet overkomen. Ik bezocht een voorlichtingsavond van een goed aangeschreven bemiddelingsbureau en betaalde tweeduizend euro om me in te schrijven. Het duurde even voordat mijn visum en alle documenten in orde waren. In de tussentijd maakte ik een profiel aan waarop zoekgezinnen konden reageren.
In mijn cv stond de aantekening dat ik, vanwege mijn opleiding, graag met special need kids wilde werken. Vrijwel meteen reageerde een stel met drie dochters van zestien, twaalf en negen, van wie de jongste een diagnose in het autisme-spectrum had. De bedoeling was dat ik alleen voor haar zou zorgen en voor de andere twee meiden als een soort oudere zus zou fungeren. Ze woonden in New Jersey, dat vond ik een pluspunt, want dat betekende maar één vlucht van huis. Vooraf videobelde ik een paar keer met mijn hostmoeder Mary en hostvader Tom en we spraken over gezamenlijke diners op zondag en gezellige uitjes naar het zwembad in het weekend. Mary was makelaar, Tom zat in het bankwezen. Het leek de perfecte match: ik kom ook uit een gezin van drie meiden, zij leken dezelfde normen en waarden te delen als wij thuis.
Eind februari zou ik vertrekken naar New York. Een paar dagen daarvoor kreeg ik een appje van Mary: of ik al klaar was voor mijn reis. Ik appte blij terug dat ik net mijn koffer aan het inpakken was. Haar antwoord was vreemd: ‘Good, because we’re not ready.’ Ik snapte niets van het bericht. Ik stuurde een vraagteken en kreeg een ‘Haha’ terug. Dat gekke appje zorgde voor een naar onderbuikgevoel, het klonk kil, niet gastvrij.

Maar mijn ouders en vriendinnen die me lief kwamen uitzwaaien op Schiphol wuifden mijn ongerustheid weg.
In de aankomsthal van Newark waarop ik was geland, wachtte Tom, de vader van het gezin, mij samen met middelste dochter Fay op. Onderweg voelde ik voor de tweede keer paniek. Tom moest me namelijk iets opbiechten over hun vorige au pair Lina: die was weggevlucht. Ik schrok, maakte hij een grapje? Nee, ze was zomaar verdwenen. Maar ze waren er eigenlijk wel blij mee, zei hij, want het was een ‘dikke, vieze, lelijke alcoholiste’ geweest. Zijn woorden zorgden voor alle rode vlaggen die er maar zijn, het liefst was ik direct uit de auto gesprongen. De verdere reis naar huis, zat ik met een knoop in mijn maag.
Het gezin woonde in een kast van een huis. Ze waren rijk, dat kon je duidelijk merken. Bij thuiskomst maakte ik kennis met Amy. Volgens de omschrijving een ‘lief, slim en sociaal meisje’. In werkelijkheid een nogal agressief kind. Amy weigerde mij aan te kijken en riep dat ze me stom vond. Vervolgens gooide ze uit boosheid al haar speelgoed tegen de tv. Tom probeerde haar rustig te krijgen en ik mocht mijn spullen op mijn kamer zetten. Ze hadden alleen nog geen tijd gehad om die op te ruimen, noch mijn bed te verschonen. Ik kwam binnen in een zwijnenstal: overal lag troep en kleding van de oude au pair. Op dat moment facetimede net mijn beste vriendin en begon ik te huilen. Alle stress kwam eruit.
Ons Facetimegesprek werd verstoord door Mary, die plotseling de kamer instapte. Ze vroeg me ‘waarom ik jankte’ en deelde mee dat dát niet de bedoeling was in haar huis. De mond van mijn vriendin die via de telefoon meeluisterde viel open. Mary zei snel dat het een grapje was en liep weg. Daarna moest ik nog harder huilen.
Even later kwam Mary terug om mijn bed op te maken. Zonder excuses en met veel gezucht, want eigenlijk voelde ze zich er te goed voor. Vooraf had ze me gevraagd wat voor beddengoed ik wilde. ‘Gewoon katoen, wit ofzo’ had ik gezegd, maar dit waren zwarte polyester lakens. Ik hield mijn mond.
De beloofde auto die ik zou krijgen, moest ik eerst verdienen. Elke avond boden ze me wijn of sterke drank aan, terwijl ze constant over de oude au pair roddelden dat die zo veel dronk. Ik sloeg het steeds af, dat was ook conform de regels van het bureau. Er werden geen gezinsactiviteiten ondernomen, de beloofde uitjes, het samen eten op zondag: er kwam niks van terecht.
Mijn verblijf werd een aaneenschakeling van scheldpartijen en agressie. Moeder was Pools, temperamentvol en dominant. Ze schreeuwde constant tegen Tom en schold hem uit. Ook was ik ongewild getuige van een verschrikkelijke ruzie tussen Tom en dochter Fay.
Maar het ellendigst vond ik de niet aflatende woede en razernij van kleine Amy. Vooral naar mij. Als iedereen naar school of werk was, zat ik thuis met Amy die me beet, krabde en naar me spuugde. Ook trok ze de kettingen van mijn nek. Als ik tegen haar ouders iets zei over haar woede-uitbarstingen, vonden ze dat ik meer geduld moest hebben.
Katy, mijn tussenpersoon in Amerika, had ik al een paar keer benaderd om te vertellen over de gang van zaken. Volgens haar moest ik gewoon wennen. Dat lukte niet, want elke dag werd het extremer. De druppel was die keer dat ik met Amy in de kelder speelde met haar geliefde actiefiguren en Tom boven aan het werk was. Volgens zijn instructies moest ik de supermanpop uitschelden want dat vond Amy leuk. Omdat ik geen zin had om ook ‘fuck you’ en erger te roepen, zei ik maar iets als ‘I don’t like you’. Voor Amy was dat niet genoeg. Ze pakte een poppetje en begon er keihard mee op mijn hoofd en lijf te rammen, terwijl ze ondertussen in mijn gezicht tufte. Terwijl ik haar bij haar arm greep om te kalmeren, zette zij het op een krijsen. Tom rende naar beneden, vroeg wat er aan de hand was toen Amy met een verwilderd gezicht naar mij wees. Ik had háár pijn gedaan. Toen Tom haar gedrag beloonde met een lolly, ondanks de schaafwonden op mijn armen en benen, was het klaar. Ik móést weg uit dit horrorgezin.
Gelukkig kon ik mijn tussenpersoon dit keer wel overtuigen. De volgende dag kwam Katy me ophalen, samen met haar driejarige zoontje. Ik zou bij Katy verblijven, totdat ze een rematch voor me had gevonden.