“ALS IK AAN EEN BEGRAFENIS DENK, denk ik aan de dag waarop ik afscheid moest nemen van mijn broer Rimmert. Mensen met het syndroom van Down hebben vaak last van allerlei levens­beperkende aandoeningen, zoals hartproblemen. Mijn broer ging in z’n laatste jaar, hij was 53, snel achteruit. Daar kwam in 2020 corona nog eens overheen. Het was een zware tijd. We konden weinig fysiek contact hebben, terwijl Rimmert heel fysiek was. Hij begreep niet waarom we achter een hek bleven staan. ‘Kom nou hier!’, riep hij dan. Ik mis hem. Hij had een soort fysieke intelligentie, wist precies wanneer iemand een knuffel nodig had.
Niet lang na zijn dood ben ik begonnen aan ­Bennie, een fictieve dramaserie die binnenkort te zien is en waarin alle thema’s en emoties uit Rimmerts leven aan bod komen: zijn ongeremde verliefdheid, zijn stoute humor, zijn angsten, zijn onverwachte ­wijsheid. Uiteindelijk gaat het verhaal over de rollen die we spelen in elkaars leven. Zo bepaalden wij alles voor Rimmert, terwijl hij vooral zélf wilde beslissen. ‘Ikke baas’, zei hij altijd. Ik ben me er van jongs af aan bewust van geweest hoe hard mijn broer moest knokken voor alles wat ik in de schoot geworpen krijg. Rimmert heeft mijn leven verrijkt. Door hem werd ik gedwongen anders naar mijn omgeving te kijken. Hij heeft me geholpen bij het vinden van mijn stem als verhalenverteller, als maker.

Wonderlijk genoeg is Rimmert ook in het doodgaan mijn voorbeeld geweest: hij ging heel kalm. En bij alle dingen die we tijdens zijn uitvaart deden, dacht ik: zo wil ik dat later ook. Hij hield enorm van Rob de Nijs, dus draaiden we Foto van vroeger. Dat gaat over de dromen die je hebt als kind, hoe je zo snel mogelijk wilt opgroeien. Nou, het gaat verdomd snel, dat opgroeien – voor je het weet ligt het leven achter je. Zet dat lied maar op de afspeellijst voor mijn uitvaart. En ik wil graag dat mijn vriendin, Noortje Herlaar, een lied gaat zingen. Misschien kán ze dat helemaal niet omdat zoiets te emotioneel voor haar zou zijn, maar ik heb gehoord en gezien wat haar stem bij mensen naar boven haalt, wat muziek weet los te trillen. Dat is precies de reden waarom ik zo van begrafenissen houd. Daar heb je écht verbinding met elkaar. Wanneer je iemand na tien jaar op een bruiloft tegenkomt, krijg je vaak gesprekjes over carrière maken, mooie projecten die op stapel staan of ­kinderen die in het buitenland studeren. Bij een begrafenis deel je het verdriet en probeer je elkaar te troosten. Daar gaan de luiken open. Ik hoop dat mijn uitvaart, net als die van Rimmert, één groot knuffelfestijn wordt. Dat mensen blij zijn om elkaar te zien en dat ze na een tijdje, met gloeiende wangen, weer naar huis gaan. Als het afscheid goed is, kan de dood ook een aanjager van levenslust zijn.”•