Melancholisch “Er wordt wel gezegd dat acteren liegen is, maar daar ben ik het niet mee eens. Ik denk dat het eerder neerkomt op de waarheid blootleggen. Terwijl mensen zich in het normale leven kunnen verhullen, moet je op het toneel juist recht naar binnen kunnen kijken bij iemand. En wel zó dat je er niet aan kunt ontsnappen. Dat vereist een grote oprechtheid bij het spelen.
In mijn vak zijn postuur en uitstraling soms bepalender dan speltechniek. Op de toneelschool moesten we bijvoorbeeld allemaal om de beurt in dezelfde houding voor elkaar gaan staan. Bij de een voelde je meteen: wat schattig, bij de ander moest je lachen en bij weer een ander dacht iedereen: o, dit is wel heel dramatisch. Terwijl iedereen gewoon stilstond en niets deed. Zelf heb ik ietwat donkere ogen, dat vinden mensen snel melancholisch. Ook ­wanneer ik dat helemaal niet ben.”
Woede “Als een vriend van mij boos wordt, vind ik het fijn dat hij zich bij mij zo durft te laten gaan. Dat heb ik eigenlijk liever dan dat-ie altijd beheerst is. Vrienden en geliefden accepteren het als je een keer uit de bocht vliegt.
Op een filmset daarentegen is het niet professioneel om je woede te uiten. Het kan zwaar zijn om voor de camera kwetsbaar te moeten zijn, terwijl veel mensen om je heen luidruchtig praten. Soms kan een regisseur daar ronduit ongevoelig voor zijn. Dan zit ik daar op de terugweg in gedachten nog een hele woordenwisseling met hem of haar over te voeren.”