WANNEER DACHT JE: MIJN VERHAAL MOET NAAR BUITEN?
“Vier jaar lang zat ik in een hoekje gedoken. Kwam ik de deur niet uit en waren mijn gedachten donker. Mijn enige redenen om uit bed te komen waren mijn gezin en de serie Echte Gooische Moeders, waaraan ik bleef meedoen omdat ik anders helemaal nergens meer zou komen. Al had ik tijdens de opnames de ene paniekaanval na de andere.
Na de geboorte van mijn kinderen, Moises en Manuel, volgde beide keren een postnatale depressie. Eigenlijk regen de depressies zich aaneen, waardoor die periode voelt als vier donkere jaren. Toen ik er voor het eerst over sprak in Echte Gooische Moeders, kreeg ik veel reacties van vrouwen die hetzelfde voelden of hadden meegemaakt. Eén op de tien moeders krijgt een postpartum depressie, vaak zonder het zelf te weten. Dat zijn shocking cijfers, maar bijna niemand heeft het erover. En ik was dus een van die moeders. Nu het leven weer licht is, kan ik mijn verhaal vertellen. Dat doe ik voor andere moeders, zodat zij zich niet alleen voelen, én voor hun partners, vrienden en familie. Misschien kan het tot steun zijn. In ’t Gooi is het not done om over donkere zaken te praten, al geldt dat vast voor heel Nederland. We zijn geneigd het privé te houden als het niet goed met ons gaat.
Ik slik nu ruim een jaar Sertraline, een antidepressivum. Toen ik dat voorzichtig besprak met mensen in mijn omgeving, nog voordat het bekend werd in de media, kreeg ik de reactie: ‘Oh, dat slik ik ook al jaren.’ Waarom hébben we het daar nooit over? Waarom deel je dat dan niet? Ik wil niemand aan de medicatie helpen, maar ik geloof dat het heel veel vrouwen dat extra zetje kan geven om uit een ­postnatale depressie te komen.”

Ik ben nog steeds in shock over hoe het gaat, een kind op de wereld zetten. Je ligt als een aangereden dier te creperen en je kunt geen kant op. (uit: Mama huilt harder)

“Veel vrouwen zullen een fijne herinnering hebben aan hun bevalling. Ik vond het mensonterend. Iedereen zit maar aan je. Voor het zieken­huis ben je een nummer. Er wordt productie gedraaid, terwijl het voor jou de eerste keer is. Mijn bevalling van Moises in 2019 was het tegenovergestelde van de badbevalling thuis die ik voor ogen had. Het werden 23 helse, stressvolle, pijnlijke uren in het ziekenhuis. Ik blijf het ongelooflijk vinden dat je tijdens je zwangerschap elke denkbare cursus kunt doen om je voor te bereiden op het ouderschap, maar dat je een paar uur nadat je kind ter wereld is gekomen doodleuk naar huis wordt gestuurd. ‘Nou, je mag gaan. Succes.’ Terwijl je amper weet hoe je een autostoeltje veilig dichtdoet met pasgeboren baby erin. Toen ik na het ziekenhuis thuiskwam, bleef de roze wolk uit. Ik had net een reis naar de hel achter de rug en toen kwam het kraambezoek. Wilde iedereen aan mijn baby zitten. Ik was moe, zo ontzettend moe. Ik kon de vreugde niet voelen, had een enorme controledwang, zag overal gevaar en dacht in doemscenario’s. Wat als ik Moises de vijver in duw? Wat moet ik doen om hem te redden? Hoe moet ik hem beschermen tegen alles wat er mis kan gaan? Wat heb ik Moises eigenlijk te bieden en wat stel ik nou helemaal voor? Ik voelde me extreem kwetsbaar. Dat werd gedurende de weken die volgden alleen maar erger. Alles voelde als een opgave. Ik kon bijvoorbeeld een hele dag bezig zijn met de vraag wanneer ik ging douchen. Dan zou ik mijn baby alleen moeten laten en was er kans op wiegendood. Mijn gedachten bleven maar razen. Met tussenposes waarin het even beter leek te gaan, dook ik opnieuw een diep dal in na de geboorte van onze tweede zoon, Manuel. Als ik die depressie maar niet nog een keer krijg, had ik tijdens de zwangerschap elke dag gedacht.