EEN JAAR OF ELF GELEDEN FIETSTE IK met mijn schattige peuter achterop door de duinen van Terschelling. We kwamen langs een camping waar – zo vertelde een snelle blik door dikke wolken barbecuerook – alleen maar jongeren waren. Het was een kakofonie van levensliederen vermengd met heavy metal, gelach en geschreeuw. Dronken geschreeuw, zoveel was wel duidelijk. Het was een gigantische camping: hij liep helemaal door tot het parkeerterrein van de supermarkt, waar ik afstapte om wat liga’s en appelsap te halen. Door de heg kon ik zien hoe voor de meeste tenten banken en tafels van gestapelde bierkratten stonden. Ik bedacht dat er in één krat 7,20 liter bier zit, dus dat er flink gezopen was om een goede meubelset te creëren.“Dat ga jij nooit doen, hè engeltje?” zei ik terwijl ik mijn zoon van de fiets af tilde. Hij schudde plechtig zijn hoofd. Natuurlijk wist ik toen ook heus wel dat het tijdperk van appelsap en zakdoekje leggen ooit voorbij zou zijn. Maar mijn kind zou later met zijn keurige vrienden gewoon af en toe een blond biertje drinken op een terras (als hij niet gewoon cola zou bestellen) en tot zijn 25ste met mij op vakantie gaan. Dat ordinaire gezuip en gegil met vrienden – daar stonden wij toch duidelijk boven.
Mijn naïviteit was aandoenlijk. Dertien jaar later staat er helemaal niemand boven dat gezuip en dronken gebral. Stille getuige: mijn salontafel, die na een door mijn inmiddels zestienjarige zoon gegeven feest ineens nog maar drie poten heeft (poot nummer vier is nooit meer gelokaliseerd).
Er zijn genoeg uitzonderingen, maar veel pubers feesten, zuipen, blowen, wippen en doen aan de lopende band andere dingen die het daglicht niet kunnen verdragen. Én ze gaan het liefst ­zonder ­zeikende ouders – die om acht uur ’s ochtends wakker zijn en naar duffe musea willen – op vakantie. Bij voorkeur naar Salou, ­Chersonissos, Lloret de Mar, Terschelling, of andere plekken waar het grotendeels verboden is voor grote mensen.
Mijn hartelapje is godzijdank nog niet zelfstandig op zomervakantie geweest. Wel toog hij een keer naar Brussel met twee vrienden. Een dagtripje, wat ik best ambitieus vond, want zo dichtbij is Brussel niet. Maar hee, zoek het lekker uit. Ze zouden de laatste trein terug nemen. Die misten ze, want ze hadden even niet goed uitgerekend hoe lang het duurde om naar het station te lopen. Ze brachten het grootste deel van de nacht buiten door.
De dag dat junior wél z’n koffer pakt om met zijn matties naarLloret te gaan, zal ongetwijfeld ooit komen. De dochter van ­Ragnild is al zover: haar Anouk ging twee jaar geleden voor het eerst met vijf vriendinnen naar het Spaanse oord. Na de obligate adviezen over sex, drugs en alcohol kon Ragnild niet anders dan het loslaten. “Toch was ik bang dat Anouk zo veel zou drinken dat ze helemaal de weg kwijt zou raken, letterlijk of figuurlijk. Ze dronk weleens, maar nooit extreem veel in warme omstandigheden. Mijn man en ik hebben haar van tevoren uit en te na doorgezaagd over dat ze bijvoorbeeld haar drankje nooit uit het oog mocht verliezen, omdat er anders iets in gestopt zou kunnen worden. Ook hamerden we erop dat ze nooit ergens alleen naartoe moest gaan.

Anouk is een enorme pechvogel, zo bleek ook weer tijdens deze vakantie. Op dag één belde ze dat ze was overspoeld door een golf en daarbij haar bril had verloren – ze is zo bijziend als wat. Op dag twee zat onze allergische dochter op de Eerste Hulp omdat ze op het strand door een wesp gestoken was en haar EpiPen niet bij zich had. Op dag drie durfde ik eigenlijk de telefoon niet meer op te nemen, maar ze meldde zich weer: gouden ring gejat, zo sneu. We maakten ons op voor meer, maar de rest van de week bleef het opvallend stil. Later hoorde ik wel dat ze gigantisch verbrand was. Anouk heeft ons vast niet alles verteld, maar ze was best open. Toen ik na afloop vroeg hoe het tijdens de vakantie zat met drank en drugs, zei ze gewoon dat ze al dronken waren als ze op het strand lagen. Als ik afga op de foto’s, heeft ze een typische ‘zon, zuipen, ziekenhuis’-vakantie gehad met grote cocktails, veel shotjes en liters bier. Ik ben allang blij dat de schade beperkt is gebleven. Dat ze niet haar paspoort of telefoon is kwijt­geraakt of écht vervelende dingen heeft meegemaakt.”
Zon, Zuipen, Ziekenhuis, kennen we het nog? Nederlandse artsen in populaire feestoorden werden op tv gevolgd terwijl ze jongeren op de Eerste Hulp behandelden – de meesten met een alcoholvergiftiging of drankgerelateerde verwondingen. Zon, Seks en je Ouders in shock was nog zo’n programma waar je mond van openviel. Hier werden keihard feestende jongeren op camera vastgelegd, onwetend van het feit dat hun ouders luttele meters verderop de beelden van hun doorgaans stomdronken kinderen jánkend bekeken.
Ik vond het toen enorm grappig, net als Oh Oh Cherso, dat ook enkel over neuken, zuipen en feesten ging. Ik vond het entertaining omdat het destijds een ver-van-mijn-bedshow was en ik mezelf wijsgemaakt had dat mijn zoon nóóit zo zou worden. Wat ik trouwens het meest shockerend aan de ouders in dat Zon Seks-programma vond, was dat ze vrijwillig die beelden van hun kinderen gingen bekijken. Waarom zou je jezelf in hemelsnaam zo martelen?
Jaren later kun je deze vraag vertalen naar social media. Want check je de insta of TikTok van je kind tijdens dit soort comazuipvakanties? Misschien ben ik een struisvogel, maar ik zou er kilometers weg van blijven. Je kind gaat er niet minder van pimpelen als jij het ziet en jijzelf krijgt alleen maar meer buikpijn.