FRANCINE (47) HAD NOOIT VERWACHT dat haar man er zomaar met de camper vandoor zou gaan. “Het was twee zomers geleden. Met alle vier de kinderen – 21, 18, 11 en 8 waren die toen – waren we een paar dagen eerder op pad gegaan met onze camper. De reis naar Spanje was lang, maar mijn man en ik wisselden elkaar af achter het stuur en we waren er bijna. Nog een kwartier en we zouden de grens bereiken, maar eerst nog even een snack- en plaspauze.

We stopten bij zo’n grote parkeerplaats. Een tankstation, picknicktafels, een grasveld en een fastfood restaurant. Onze oudste zoon van 21 voelde zich niet lekker, en opeens gaf hij over, midden in de camper, hij was net te laat om snel naar buiten te kunnen springen. Tot op dat moment was de reis gezellig geweest. Ik had, zoals wel vaker, behoorlijk wat te stellen met de oudste, die al zijn leven heel veel extra aandacht nodig heeft, maar het leek erop dat ik het gezelschap behoorlijk onder controle had. We hadden gekleurd, de kleintjes in kleurboeken, de ouderen in van die fancy kleurplaten voor volwassenen, we hadden namen raden gedaan, maar ineens ging het mis.

In plaats van mee te voelen met zijn zieke kind, werd mijn man ontzettend boos. Het was warm, we hebben geen airco in de auto, mijn zoon droeg alleen een onderbroek. En zo zette mijn man hem hupsakee uit de camper, in zijn bijna nakie. ‘Zo, hoepel jij maar even op.’ Zelf was ik al buiten, met de kleintjes. In blinde razernij liet mijn man het gaspedaal razen en toen hij ook onze 18-jarige eruit had gezet, reed hij slippend weg. Daar stonden we dan. Al onze spullen lagen in de camper, we hadden niks. De kinderen waren verbijsterd, en ik ook natuurlijk. Verbijsterd en boos. Ik belde hem: waar was-ie in godsnaam mee bezig? Eerst nam hij niet op, maar even later antwoordde hij toch en na eindeloos soebatten kwam hij na drie uur eindelijk aangereden. Ik was al jaren met deze man getrouwd, een makkelijk huwelijk was het nooit geweest. Hij was dominant en had losse handjes, maar dit had ik niet eerder meegemaakt. Stilletjes stapten we in de auto, niet wetend wat we konden verwachten. Ik hoopte er toch nog een fijne vakantie van te kunnen maken, en toen we in Rosas aankwamen, nam ik de oudste mee om boodschappen te doen en vroeg mijn man op de kleintjes te passen. In de supermarkt lukte het me de spanning wat van me af te laten vallen, ik dolde met mijn zoon, die om het goed te maken voor iedereen iets lekkers uitzocht, en toen we terugliepen en ik de boodschappen zoals gewoonlijk door het zijraampje van de camper wilde aangeven, zei hij: ‘Mam, laten we eerst een mandje maken met wat te snoepen.’

Dat zinde mijn man niet, hij reageerde geïrriteerd en de bom barstte opnieuw toen onze oudste net iets te onaardig zijn broer van zijn plek verjoeg. Er ontstond een enorme chaos, mijn man gaf hem een klap, waarna iedereen zich ermee ging bemoeien. Ik kan niet eens zeggen wat er precies gebeurde, alleen hoe het afliep: na een schermutseling tussen de zonen en hun vader waarbij de spiegel van de camper sneuvelde, sprong mijn man in zijn eentje in de auto en reed opnieuw weg.