NATUURLIJK HERINNERDE IK ME HET INWENDIG ONDERZOEK.  Wat vond ik die assistente jong en klungelachtig. Ik verwachtte het telefoontje van de huisarts twee weken later niet. “Het is niet goed”, zei hij. Ik lachte het weg. Maar ook het tweede onderzoek was onverbiddelijk. HPV. PAP 3. Het voorstadium van baarmoederhalskanker.

Die nacht lag ik wakker. Stierf Evita Peron niet aan deze kankersoort? Charlotte Brosnan? Een rondje Google maakte het enkel erger. Duizend vrouwen per jaar sterven eraan. Mijn troost was dat ik braaf dat uitstrijkje had laten maken. Een operatie volgde. Een nieuw inwendig onderzoek. Er werd een stuk baarmoederhals weg­gebrand. Rook uit mijn vagina. De geur van verbrand vlees. Walging en tegelijkertijd mijn redding. Was dit de straf voor mijn werk? Wie beslist daarover? Had ik het virus gekregen van een klant? Ik doe het toch altijd veilig? Een ex, dan? Maar welke? Ging ik dood? ‘Ik blijf gewoon werken’, las ik op fora. Maar mascara verkopen, cliënten verdedigen of leerlingen coachen verschilt van wat ik doe. Van wat ik ben. Mijn inkomen is afhankelijk van mijn genitaliën. En juist zij waren de bron van mijn ziekte. Ik was boos op ze. Kon ik mijn lichaam nog vertrouwen? Zaten er nog andere onrustige, kwaadaardige cellen in mij verstopt? Hoe ziek was ik eigenlijk?

Er kwam een na-traject. Een nieuw uitstrijkje. Alles leek schoon. Ik ging weer werken. Kop op, er gebeuren ergere dingen. Sommige vrouwen gaan eraan dood, maar lang niet allemaal. Ik dacht aan mensen die ik ken of heb gekend. Allemaal die rotziekte.

“Je lijkt afwezig”, klaagde een klant. Hij lag naast me, naakt, kneep ongeduldig in zijn scrotum en nam met de andere hand een trek van zijn sigaret. Ik zoende hem. Likte zijn astong. Sloot mijn ogen en deed waarvoor ik betaald was. Voor me zag ik de twee enorme glasplaten waar de dag ervoor mijn borsten tussen waren geplet, want ook voor dat onderzoek was ik opgeroepen. Ik sliep er niet van. Als ik die klote-HPV niet eens zelf had opgemerkt, hoe wist ik dan of de rest goed was? Ik nam andere penissen in mijn mond, want hoe banaal ook, het leven gaat door en dit is mijn beroep. Ik zoende en lachte en dronk champagne terwijl ik mezelf vervloekte om mijn leegheid. Want als ik echt doodging, zat ik dan nu niet liever ergens op een warm strand?

Een nieuwe brief op de mat. Mijn borsten waren veilig. Ik ademde uit. De jonge generatie krijgt injecties tegen het HP-virus. Ik hoop dat je, mocht je een dochter hebben, erop aandringt dat ze ze gaat halen. En anders die onderzoeken laat doen. Voor mij is alles goed afgelopen. “Je bent schoon”, zei de huisarts. Ik huilde van dankbaarheid. Maar de angst blijft altijd. •