HIJ IS DIK. NIET EEN BEETJE GEZET OF ZELFS MAAR FORS. Nee, Arend is van het formaat waarbij een sumoworstelaar slank afsteekt. Handen als kolenschoppen. Een buik waar je een kleuterklas op kunt laten rolschaatsen. “Hoi amber.” Hij kijkt me guitig aan. “Ik heb er zin in.” Hij geeft me de envelop met het afgesproken bedrag. Ik maak in mijn hoofd een rekensommetje. Als hij op mij ligt, stik ik. Als ik op hém lig, is zijn penis waarschijnlijk te kort. “Zullen we wat drinken?” Hij opent een fles pinot noir die hij zelf meebracht. “Die te dure bocht uit de bar beneden hoef ik niet. Ik hou van lekkere dingen. Zoals jij.” Hij knipoogt, we toosten. De wijn is verrukkelijk. “Rond in de mond met een geweldige finale”, reageert Arend als ik hem complimenteer. Zijn onderkin deint loom mee met zijn woorden. De fles is halfleeg als ik opsta. Het gesprek is amusant, Arend is een getalenteerd verhalen­­verteller, maar ik ben hier niet voor niets. “Je mag je behaatje aanhouden.” Weer die brutale knipoog. Ik kan het van hem hebben. Deze man beklaagt zich niet. Schuilt niet achter onzekerheid. En ik hoef hem ook niet te vertellen dat hij op de weegschaal de bovenkant van het gemiddelde aantikt. Arend is Arend en hij is zichtbaar gelukkig.

Hij kleedt zich voor me uit. Rustig. Zonder schaamte. Over zijn bleke, lillerige buik loopt een rode striem op de plek waar zijn broekriem knelde. Zijn overhemd is te kort. Hij bukt en stroopt zijn slip af. Ik fluit naar hem. Hij glimlacht terug. “Niet overdrijven, Amber.” Naakt gaat hij op bed liggen. Een diepe kuil in het midden. Ik zuig mijn mond vol met pinot noir en klem mijn lippen dan over zijn penis. Ben ik bang voor Arend? Voor een zoutsmaak? Kopkaas? Een kliekje zweetlucht uit zijn klemmende broek? Of wil ik hem oprecht verwennen? Ik laat mijn gedachten los en masseer zijn eikel met mijn tong. Neem een nieuwe slok wijn en bevochtig de stam van zijn penis, vlezig en van medium lengte. “Het is tijd voor een condoom”, fluister ik en scheur het cellofaan van het rubbertje. “Ik geniet”, humt Arend. Hij trekt met twee handen zijn buik naar zich toe en wijst me de weg. “Als je op me gaat zitten, gaat het prima.” Even is het zoeken, ik moet mijn heupen schuin naar voren steken, maar dan lukt het. Mijn schouders hangen ver naar achteren, waardoor ik Arends gezicht niet meer kan zien. Ik berijd zijn penis alsof het een joystick is. De lucht van de wijn kringelt tussen ons in. Dan verstijft hij. Zijn onderlichaam stoot met een diepe zucht omhoog. Het is gelukt. Naast elkaar maken we de rest van de fles soldaat. Ik lig tegen Arend aan, zijn arm om me heen gevouwen. Hij voelt aan als een fluffige, zachte zitzak. •