HET IS EEN VROEGE MAANDAGOCHTEND IN FEBRUARI ALS in het New Yorkse appartement van Halina Reijn de zon al fel naar binnen schijnt. “Het is net lente hier”, zegt de actrice die besloot regisseur te worden, terwijl ze een boterham naar binnen propt, achter haar een kunstwerk van Alex van Warmerdam, met een teckel boven een liggende vrouw. Ze draagt een zachtroze trui met ‘Babygirl’ erop (“cadeautje van mijn agent”), de titel van haar aankomende erotische thriller met in de hoofdrollen wereldsterren Nicole Kidman, Antonio Banderas en Harris Dickinson. In haar rug een kussen in de vorm van een uit de kluiten gewassen hond. Ja, ze zou dus zelf ook ‘heel graag’ een hond willen.“Ik verlang er zo erg naar, iets om voor te zorgen. Misschien is het wel omdat zo veel mensen hier eenzaam zijn, tachtig procent van de mensen die ik in New York ken, heeft een hond.”
Jij werd gefotografeerd door de Britse ‘Daily Mail’ terwijl je samen met Justin Theroux, de ex van Jennifer Aniston, zijn hond uitliet.
“In Amerika doet iedereen aan general meetings. Dan ontmoet je elkaar en is de vraag ‘vinden we elkaar tof? Kunnen we iets voor elkaar betekenen?’ Daarmee kun je hier hele dagen vullen. Nadat mijn eerste film uitkwam en de Nederlandse Oscar-inzending werd, kreeg ik uit het buitenland heel veel aanvragen voor general meetings. In het begin voelde ik me natuurlijk vereerd, inmiddels heb ik er geen zin meer in, omdat het tijdrovend en meestal zinloos is. Maar goed, met Justin had ik destijds ook zo’n meeting. Omdat hij in dezelfde buurt woont als ik, liet hij me de beste supermarkten zien. En toen zijn we dus gefotografeerd. Terwijl ik die man maar één keer heb ontmoet; die dag.”
Wat ik ervan kan zien door ons Zoom-scherm woon je heel mooi. Grote hoge ramen, veel sfeer.
“Ik heb een appartement in de West Village, in echt een van de mooiste straten van New York, waar ook Sex & The City werd opgenomen. En waar Harvey Weinstein woonde, dat ook, haha. Ik heb twee slaap­kamers, twee open haarden en een groot balkon. Maar: niks doet het. Alles valt van de muur. Er is geen vaatwasser, de verwarming is stuk, de entree ziet eruit alsof je een verlopen bordeel binnenstapt. Dus ik leef als een student, maar betaal daar walgelijk veel geld voor.”
Wat moet ik me daarbij voorstellen? Tienduizend dollar per maand?
“Minder. Maar ja, toen ik hier net kwam had ik zo veel heimwee. En dit huis maakte me echt gelukkig.”

Jouw eerste film als regisseur, ‘Instinct’ – met Carice van Houten en Marwan Kenzari in de hoofdrollen – werd een succes, vervolgens benaderde de Amerikaanse productiemaatschappij A24 jou om de film ‘Bodies Bodies Bodies’ te maken en omdat die ook aansloeg, sta je nu, pas vijf jaar na je regiedebuut, aan Nicole Kidman uit te leggen hoe ze een scène het beste kan spelen. Vind je dat zelf ook wel opmerkelijk?
“Eigenlijk alleen nog als andere mensen het tegen me zeggen, gek hè? Toen A24 me vroeg zélf een film te bedenken, schreef ik al mijn dromen op met het idee: dat zal toch wel nooit gebeuren. Maar vervolgens gebeurde het dus wél. Toen ik nog theateractrice was, kreeg ik in de loop van mijn carrière last van allerlei angsten. Als ik in de coulissen stond, werd ik bijvoorbeeld heel bang om op te gaan. Wat ik dan deed, was Nicole Kidman channelen. Zij durft zo veel risico te nemen in de keuzes die ze maakt, in haar spel. En ze is volstrekt zonder angst. Met haar voor de geest durfde ik vervolgens alsnog het podium op. Dus toen haar team contact met mij opnam, viel ik wel bijna flauw.’
In ‘Babygirl’ is Kidman een CEO die een affaire krijgt met haar veel jongere stagiair, gespeeld door Harris Dickinson uit ‘Triangle of Sadness’. Jij dacht: ik doe voor puriteins Amerika lekker een erotische thriller?
“Ik ga geen enkel taboe uit de weg, maar ik houd niet van lompe, in your face seksualiteit. Eigenlijk ben ik namelijk zelf best preuts. Dus veel is suggestief, en voor mij gaat de film vooral over vrouwelijke schaamte. Mijn films zijn altijd duister, dus dat heb ik de acteurs ook gevraagd: in hoeverre ben je bereid om juist die gebieden aan te boren die we als gênant ervaren? Ik weet hoe moeilijk het is om als acteur je ijdelheid opzij te zetten; dat is een van de redenen waarom ik er zelf mee ben gestopt. Het is alsof je zonder huid een arena vol leeuwen inloopt die klaar staan om je op te vreten. Omdat ik die schaamte zo goed ken, lig ik er letterlijk naast als een acteur gênante scènes moet spelen. Om te laten voelen: kijk, we doen het samen, je bent niet alleen. Voor acteurs is dat prettig, maar ik weet zeker dat mijn crew weleens denkt: wat ís dat voor clown?”
Wat moet ik me voorstellen bij de schaal van een filmcrew in Amerika?
“Je weet niet wat je ziet; onze set is zo groot als een stad. Bij Instinct werkte ik met dertig mensen, hier hebben we een crew van 250 man. Deels ook omdat het allemaal eilandjes zijn. In Nederland helpt een actrice gewoon met het sjouwen van kabels, maar dat mag hier niet. Want als ik jouw kabel ga sjouwen, wordt jouw baan misschien wel overbodig. En in een kapitalistisch systeem zonder enig vangnet is die baan heilig. Bovendien is het hier ontzettend hiërarchisch. Dus ik ben nu de female filmmaker, met een vorm van macht die ik nooit eerder heb ervaren, omdat iedereen me vanwege mijn functie als regisseur op een bepaalde manier behandelt. Het is heel gek om ineens zo veel verantwoordelijkheid te voelen.”