“BIJNA STAPVOETS REED IK, OM VOORZICHTIG DE BOSSCHAGES, ROTSBLOKKEN en gaten in de weg te omzeilen. Onze auto had geen airco en de temperatuur was inmiddels tot ver boven de dertig graden gestegen. Een raampje openzetten was echter geen optie, vanwege het loslopend wild dat zich rondom de wagen ophield.
Na vier uur angstaanjagend dolen door het Krugerpark sloeg de twijfel toe en maakten mijn man en ik elkaar over en weer verwijten: hadden we tóch niet links moeten afslaan? Waren we te eigenwijs geweest? Onze gsm had geen bereik en tot overmaat van ramp ging het lampje van de benzinemeter ook nog rood branden. Ik vreesde dat de auto er elk moment mee zou stoppen. In gedachten zag ik de krantenkoppen al voor me: ‘Twee Nederlandse mannen verdwaald in Krugerpark, auto wel gevonden, van hen ontbreekt elk spoor’.
Mijn man Roel en ik zijn doorgewinterde reizigers die de halve wereld hebben gezien. Maar bij onze eerste roadtrip naar Zuid-Afrika maakten we beginnersfout op beginnersfout. We propten te veel kilometers (4832) in drie weken tijd, hadden daardoor weinig rustdagen en brachten lange dagen in de auto door. Bovendien kozen we voor een gewone VW Polo in plaats van een fourwheel drive. In onze naïviteit dachten we dat we alleen maar verharde wegen zouden rijden. Sowieso hadden we alles zelf geregeld en bedacht, alle routes, accommodaties en activiteiten, zonder dat we het land goed kenden.
Het plan was aanvliegen op Johannesburg, van daaruit een drieweekse trip door Zuid-Afrika en eindigen in Kaapstad.  Op dag drie stond het Krugerpark op het programma. Ik had een lodge geboekt met zwembad vlakbij de ingang van het park.  ’s Morgens waren we heel vroeg vertrokken vanuit Hazyview. We zouden via Graskop naar de Mac Mac Falls en Pelgrims Rest rijden. Omdat we een grote afstand moesten afleggen, zat een bezoek aan zowel de watervallen als het historische stadje er niet in. Ook uitzichtpunten God’s Window en de Blyde River Canyon lieten we aan ons voorbij gaan. Hoe graag we ook wilden, stoppen bij deze bekende bezienswaardigheden was vanwege de tijdsdruk onmogelijk. We moesten flink doorjagen zodat we nog op tijd waren om wat te chillen bij onze accommodatie, voordat we weer op pad zouden gaan. Ik had ‘s avonds een excursie geboekt waarbij we wilde dieren bij nacht zouden gaan bekijken.

De reis vanuit Hazyview verliep voorspoedig en na een vermoeiende autorit, arriveerden we tegen twee uur bij de Elephant gate, een van de ingangen van het Krugerpark. In mijn reispapieren stonden twee verschillende adressen voor onze overnachtingsplek genoteerd, dus we informeerden bij de toegangspoort hoe we er moesten komen. Een behulpzame ranger legde ons in het Engels uit dat we eerst helemaal rechtdoor naar de Pondore Game Lodge moesten rijden, ons daar melden en van daaruit zouden we dan onder begeleiding naar onze eindbestemming: Sausage Tree Safari Camp worden gebracht. Klonk aannemelijk, al zei mijn gevoel dat er iets niet klopte aan zijn verhaal. We vroegen nogmaals hoe het zat en herhaalden wat de man ons vertelde: de weg volledig volgen en bij het bordje Pondore Game Lodge linksaf slaan? Hij knikte. Prima, dan was er tenminste geen onduidelijkheid.
Na een paar kilometer over de stoffige weg zag ik aan de linkerkant een bord met daarop ‘Sable Road’. Dit was volgens mij de weg waaraan onze lodge zich bevond. De twijfel sloeg toe. Afslaan of doorrijden? We kozen de laatste keuzemogelijkheid. We wilden geen eigenwijze Hollanders zijn. De parkmedewerker had kennis van zaken, hij zou vast niet voor niks zeggen dat we rechtdoor moesten en niet meteen links afslaan. Wellicht was de weg afgesloten vanwege een groep leeuwen of olifanten, we waren immers in een wildpark. Dus hielden we ons keurig aan de aanwijzingen van de ranger en bleven rechtdoor rijden over de brede en hobbelige zandweg.
Nu was ‘rijden’ een groot woord. Onze gehuurde Volkswagen Polo bleek nauwelijks geschikt voor de off road wegen. De weg werd steeds ontoegankelijker en steiler en zat vol zogenaamde potholes; stenen en gaten. Ik probeerde uiterst geconcentreerd het voertuig zo goed als ik kon om de puntige stenen heen te manoeuvreren, om schadevrij te blijven. Op deze plek, met roofdieren als leeuwen vlakbij, is een lekke band geen grapje.
Roel kon nog genieten van de overweldigende omgeving, maar ik bleef me geconcentreerd focussen op de weg. Zelfs de gracieus overstekende giraf maakte pas indruk toen ik het dier in mijn achteruitkijkspiegel zag weglopen.
In de auto werd het ondertussen bloedheet. We hadden geen airco, maar een raampje openzetten, durfden we niet. Onderweg kwamen we van alles tegen; springbokken, gnoes, giraffen, olifanten en leeuwen. We wilden geen geur verspreiden of hen uitlokken onze auto aan te vallen.
We konden geen tempo maken en reden bijna stapvoets. Bij elke steile klim moest ik een flinke dot gas geven, soms gleden we naar beneden. Het kostte de Polo hoorbaar moeite de weg omhoog te nemen. Bij iedere nieuwe top hoopte ik dat het de laatste was en we onze locatie hadden bereikt. Maar het uitzicht bleef continu hetzelfde: dor, droog, stenen en wildlife. Normaal gezien práchtig, daar kom je ook voor, maar nu wilden we maar één ding en dat was heelhuids onze eindbestemming halen.
De twijfel groeide naarmate de klok wegtikte. We waren heus niet verdwaald, tenminste dat hielden we onszelf voor. Ik schat dat we maar een tien kilometer verwijderd waren van de ingang, maar inmiddels waren we al zo’n vier uur onderweg. Al die tijd kwamen we geen mens tegen, noch een ander voertuig. We konden ook niemand bellen, want onze telefoon had geen bereik.
In onze auto zakte de sfeer steeds dieper weg en werd het een snelkookpan van emoties. Roel en ik maakten elkaar nog steeds verwijten. We hadden ons gevoel moeten volgen. Ik had het beter moeten regelen. We hadden nooit zo ver door moeten gaan, de lodge lag volgens de website immers dichtbij de ingang, enzovoorts. Irritaties die niet echt hielpen en ons nog angstiger maakten. Hier wilden we echt niet aan ons eind komen.