Als ik had geweten dat hij als pratende peuter nog borstvoeding zou krijgen, had ik hem er een netter woord voor geleerd. ‘Slokje’ of ‘drinken’ of zo. Wij hadden het binnenshuis altijd over ‘de tiet’. Dus wanneer hij wil drinken, roept hij dat nu. Dat is binnen de vier muren van ons eigen huis niet zo’n ramp, maar daarbuiten aardig gênant. Sta ik net in de rij bij de Hema, begint hij ‘tieeettt’ te blèren. Mensen denken misschien: we verstaan het verkeerd. Het is nog een klein ventje, die praat niet zo best.

Maar nee, hoor. Hij wijst ook naar mijn borsten. Alsof hij alle twijfel bij iedereen weg wil nemen. En dan moet ik nog oppassen dat hij niet te dichtbij komt, want hij krijgt mijn beha zowat met één hand los. Twee jaar oefening baart kunst. Daar sta ik dan, met mijn Hema-worst, terwijl mijn beha half loshangt en een peuter mijn tepel probeert te grijpen met zijn mond. Ik heb me weleens glamoureuzer gevoeld, kan ik je vertellen. Ik heb tegenwoordig daarom altijd een fles limonade bij me. “Kijk! Limonade. Mmmm. Ook lekker.” Soms lukt het hem af te leiden.

En plein public mijn kind voeden, doe ik niet meer. Daar stopte ik mee toen mijn zoon anderhalf jaar was. Ik had iets te vaak gehoord dat het er niet uitzag. Zo’n groot kind aan de borst. Naast afkeurende blikken (mensen deinzen er niet voor terug te staren en zachtjes ‘nee’ te schudden) krijg ik ook recht in mijn gezicht kritiek. Van vriendinnen die het een ‘goor gezicht’ vinden of van mijn eigen moeder die het iedere keer weer nodig vindt om te vragen ‘wanneer het nou een keer klaar is’. Mijn vader buldert van het lachen om zijn eigen borstvoedingsgrappen: “Kan hij je blouse al zelf openmaken?”

Borstvoeding taboe

In een tijd waarin mannen niet meer tegen een vrouw durven zeggen dat ze een leuk jurkje aanheeft (#metoo) en je met iedere 1 aprilgrap wel iemand lijkt te beledigen, mag je blijkbaar ongegeneerd tegen mij zeggen dat mijn peuter aan de borst leggen belachelijk is. Mensen hebben het altijd over ‘de borstvoedingsmaffia’. Dat je als kersverse moeder die geen borstvoeding geeft, door iedereen onder druk wordt gezet om dat wél te gaan doen. Artsen, de buurvrouw, je moeder. En hoe vreselijk dat is. Dat niemand zich daarmee moet bemoeien.

Waarom mag het andersom dan wel? Waarom wordt zoiets leuks en gezelligs als het voeden van mijn eigen kind, al is hij inmiddels groot genoeg om van lego een toren te bouwen, dan zo keihard in een taboe-hoek gedrukt? Ik denk serieus dat ik minder tegengas zou krijgen als ik stripper zou worden en mijn borsten iedere avond in het gezicht van mijn klanten zou drukken. Na fatshaming is er nu borstvoedingsshaming. Tenminste, als je er langer dan een jaar mee doorgaat. Dan ga je op de brandstapel.