Ik lig met blote billen, mijn benen in de beugels en het zweet in mijn handen op de operatietafel. Tussen mijn knieën door zie ik de cosmetisch gynaecoloog en de verpleegkundige naar mijn vulva kijken. Was dit wel zo’n goed idee? En is het wel echt nodig? Ik bedoel, het ging toch allemaal best, met hoe de boel erbij hing? Hing, ja. Ik voelde me sinds de geboorte van mijn tweede zoon verre van senang over mijn vulva. Er was net als bij de eerste geen knip aan te pas gekomen, maar ik was wel ingescheurd. Ik haat hechten, vooral daar, dus dat de verloskundige mij veroordeelde tot slechts drie stuks vond ik top. “Komt allemaal wel weer goed, net als de vorige keer”, zei ze. Nou, nee dus. Ik had geen ‘echte’ klachten, zoals incontinentie of pijn, maar goed was het zeker niet. Mijn perineum – het stukje huid tussen de vulva en de anus – was iets korter dan eerst. Daarnaast leek de rek er een beetje uit, mijn vulva stond altijd een stukje open. Strings dragen ging niet meer, die kropen zo nasty naar binnen dat ik ze allemaal in de prullenbak mieterde. Als ik ongesteld was, had ik naast tampons ook maandverband nodig vanwege lekkage. Stond ik op van de wc, dan liep het bloed soms ongegeneerd langs mijn benen. En de sex? Dat is toch ook echt een stuk minder als het minder strak is. Mijn vriend zei dat hij het even lekker vond als altijd, maar ik betwijfelde zijn eerlijkheid. Erover praten met mijn vriendinnen deed ik niet, ze hoorden geen woord over mijn post-partumissues. De cosmetische staat van je vulva na het krijgen van een kind is toch een taboe. Net na de bevalling zijn er wat ‘had-je-een-knip’- en ‘hoeveel-hechtingen’-vragen, maar that’s it. Daarbij zag ik de toestand van mijn vulva als het logisch gevolg van twee natuurlijke bevallingen. Ik vond dat ik niet moest zeuren, want ik had tenslotte twee gezonde kinderen en alles werkte nog. Bij mij geen broekplassessies als ik nieste. Er zat weinig anders op dan het te accepteren. Dat ik hier nu lig te wachten op verdovingsprikken, scalpel en hechtnaald, betekent inderdaad dat ik van gedachten ben veranderd. Toen de jongste bijna een jaar was, besloten de vader van mijn kinderen en ik uit elkaar te gaan. Ik was na krap tien jaar opeens weer vrijgezel en dat voelde fysiek een stuk minder gezellig dan vóór de kinderen. Toen het stof een beetje was neergedaald zette ik op advies van een vriendin Tinder op mijn telefoon. Bij de eerste matches realiseerde ik me alleen dat ik wel in bed wílde duiken met een andere man, maar niet dúrfde. Mijn hoofd was dan misschien wel klaar voor spannende escapades, mijn lichaam was dat voor mijn gevoel absoluut niet. En zo kwam het dat ik Tinder afsloot en Google opende om de zoekwoorden ‘hersteloperatie na bevalling’ in te tikken. Via een link over littekencorrecties na de bevalling kwam ik terecht op de website van V-Klinieken. Gespecialiseerd in schaamlipcorrecties en vaginaverstrakkingen.

Dat laatste klonk me heel erg designervagina in de oren. Toch scrolde ik door en las: ‘Na de ingreep staat de ingang van de vagina niet meer open.’ Misschien bij nader inzien wél iets voor mij. ‘Deze operatie wordt ook wel perineumcorrectie of perineoplastiek genoemd’  Maar een operatie? Ging dat niet te ver? Toen het na een paar maanden nog in mijn hoofd bleef rondzingen, besloot ik dat vrijblijvende intakegesprek toch te plannen. Twee weken later had cosmetisch gynaecoloog Joke Haartsen plek. Dat consult veranderde alles. Er bleken namelijk wat steekjes los te zitten, letterlijk. Niet alleen had mijn perineum na mijn bevalling nog wel een hechting of vijf nodig gehad, er waren ook twee spieren geknapt. Die bungelden nu werkeloos onder mijn inmiddels herstelde huid. Het vóélde dus niet alleen alsof mijn vulva hing, dat wás ook zo. Een operatie vond ik opeens helemaal niet meer zo ver gaan, ik vond het eigenlijk wel noodzakelijk. En zo komt het dus dat Haartsen hier tussen mijn benen staat, klaar om te prikken: “Dit wordt even naar, maar daarna voel je niets meer.” ‘Naar’ blijkt een understatement. Het voelt alsof ze een enorme naald heel diep in mijn schaamlip steekt. En dat dan vijf keer. Laat dat ‘alsof’ trouwens maar weg. Maar Haartsen weet wat ze doet. Ze werkte bijna twintig jaar als regulier gynaecoloog, voordat ze zich specialiseerde in cosmetische gynaecologie. “Ik kreeg toen al veel vrouwen op de behandeltafel die niet zozeer medisch last hadden, maar wel tegen andere problemen aanliepen. Ik voelde dat ik daar een permanente oplossing voor kon bieden. Urineverlies en verzakkingen worden gezien als medische aandoeningen en door de verzekering vergoed. Als een vagina wijder is geworden door bijvoorbeeld een bevalling, is een eventuele hersteloperatie voor eigen rekening. Behalve als de binnenvoering er, om het maar even heel oneerbiedig te zeggen, echt ver uithangt. Dat helpt natuurlijk niet bij het doorbreken van een taboe, dat nog groter is dan bij een schaamlipcorrectie. Om te specialiseren heb ik opleidingen in het buitenland moeten volgen, want de vaginaverstrakking is onder Nederlandse gynaecologen nog steeds een beetje not done. Netjes de gescheurde spieren aan elkaar hechten prima, maar verder vooral niet te strak. Allemaal onder het mom van ‘zo is het nou eenmaal als je een paar kinderen ter wereld hebt gebracht.’ Maar dat het zo is, hoeft wat mij betreft niet te betekenen dat het zo moet blíjven.” Een wijde of openstaande vulva kan behalve ongemak bij het dragen van bepaalde kleding, ook een behoorlijke druk leggen op het seksleven en daardoor op de relatie, weet Haartsen. ‘Schatje, ik voel niet zo veel meer’, is nou niet bepaald iets wat je graag tegen je partner zegt. “Vrouwen blijven er vaak mee rondlopen, terwijl er wel degelijk iets aan de hand is. De behandelingen die ik uitvoer kunnen vrijwel altijd onder plaatselijke verdoving. Met een operatie van minder dan een uur verlos ik vrouwen van klachten waar ze vaak al jaren mee kampen. Ik vind het mooi dat ik dat kan doen.”