“Ik kon niet nogmaals afzeggen, dat had ik al een paar keer gedaan en wéér een smoes, zou te veel opvallen. Dus ik ging naar het eettentje waar we al jaren geregeld komen, mijn beste vriendin Janna en ik. ‘Ik ben blij dat ik je eindelijk weer zie’, zei ze, terwijl ze me omhelsde. Ik rook haar vertrouwde parfum, Maison Margiela, en moest op mijn wang bijten om niet te huilen.
Tijdens het eten ontspande ik. Het was weer even zij en ik, al 20 jaar vriendinnen. We werken in dezelfde branche, we kennen dezelfde mensen en we hadden van alles om over te praten. Over haar gezin zei Janna weinig: ‘Druk hè, je weet het.’ Ze viste naar mannen in mijn leven en zag aan mijn blos dat er iemand was. Maar ze accepteerde dat ik het onderwerp wegwuifde. ‘Goed zo, niet te hard van stapel lopen’, zei ze, in de veronderstelling dat het nog pril moest zijn.
We planden net een nieuwe afspraak, met onze telefoons in de hand, toen het appje van Ron binnenkwam. ‘Dag verrukkelijk ding’, schreef hij, ‘ik mis je zo.’ Janna zag het ook, en terwijl mijn hart bijna uit mijn borst knalde, zei zij: ‘Wat leuk, hij heet ook Ron! Kom op Karlijn, doe niet zo geheimzinnig. Vertel!’ Toen kon ik er niet meer omheen. Ogenschijnlijk rustig – adrenaline is de allerbeste drug – vertelde ik dat ik een paar maanden geleden een man in een café had ontmoet. De bliksem was ingeslagen. Ondanks zijn trouwring hadden we gezoend. Eén keer, had ik gedacht. Maar die ene keer was uitgegroeid tot een heuse affaire. Janna genoot van mijn verhaal. ‘Goed voor je, weer eens sex’, zei ze. ‘Maar laat je niet gebruiken, hè. Voor zo’n getrouwde man ben jij toch niet meer dan een avontuurtje.’ Na ons afscheid zat ik lamgeslagen in mijn auto. Mijn judaskus tintelde nog na op mijn lippen. Want míjn Ron is háár Ron.
Dat ik uitgerekend met Janna’s man midden in een gepassioneerde verhouding zit, is horror. Als iemand mij dit een halfjaar geleden verteld zou hebben, had ik die persoon vierkant uitgelachen. Maar lust en liefde blijken sterker dan vriendschap, hoe verschrikkelijk dat ook is.

Janna en ik hebben samen gestudeerd, en vanaf dag één waren we dikke vriendinnen. Ze ontmoette Ron via een bijbaantje. ‘He’s the one’, zei ze al snel. Ze trouwden drie jaar later, nog steeds verliefd. Ik vond Ron altijd wel een leuke vent, maar nooit méér dan gewoon leuk. Ik viel op wat stoerdere mannen, die helaas niet altijd even betrouwbaar waren. Ik heb heel wat afgejankt als ik weer eens in de steek werd gelaten. Janna was er dan voor mij, ook toen ze al een kind had. En Ron vond het ook prima als ik langskwam, hij zette dan spontaan een extra bord op tafel.
Uiteindelijk trouwde ik ook. Een simpele relatie is het nooit geweest, toch hadden we het goed en kregen twee prachtige zoons. Maar de laatste jaren waren we uitgepraat. We kwamen tot co-ouderschap, iets wat in het begin vreselijk wennen was maar me ook vrijheid bood. Ik begon met een avondopleiding en ging naar de sportschool. Ik viel vijftien kilo af en voelde me beter dan ooit. Collega’s waren opgetogen over mijn metamorfose. Maar sommige van mijn vriendinnen bleken er minder blij mee. Ik werd minder vaak uitgenodigd voor etentjes met stellen. ‘Hè, heb je die uitnodigingsmail niet ontvangen?’ hoorde ik dan later. Of: ‘We gingen ervan uit dat je het in je eentje niet leuk zou vinden.’ Smoesjes: als ik er wél was, kwamen vriendinnen er vaak algauw bij zitten als ik een tijdje met hun man in gesprek was. Belachelijk, vond ik. Als ik weer aan de man wilde, kon ik echt wel wat beters krijgen. Maar vooral: van de geliefdes van je vriendinnen blijf je af. Wat dachten ze wel niet van mij? Janna was anders. Haar deur stond altijd open en zeker het eerste halfjaar na mijn scheiding kwam ik veel bij haar over de vloer. Hoewel ik na verloop van tijd nieuwe vrienden kreeg die net als ik single waren en ik Janna daardoor minder vaak zag, bleef ze heel belangrijk voor me.
Toen ik Ron die avond in dat café tegenkwam, stond ik net op het punt om naar huis te gaan. Ook zijn werkborrel was zojuist afgelopen. ‘Kom, we doen er nog een’, stelde hij voor. ‘Lang niet gezien. Hoe is het nu met je?’
Dat we er vier uur later nog zouden zitten, hadden we allebei niet zien aankomen. Ik weet zeker dat Ron ook nergens op uit was. Maar ons gesprek ging al snel veel dieper dan normaal. Ron is erg sensitief en niet bang om directe vragen te stellen. Hij raakte iets in me waardoor ik helemaal openging.
We vergaten de tijd, dronken te veel en toen, toen gebeurde het opeens. Hij kwam met twee drankjes terug van de bar, ging zitten en gleed met zijn arm zacht langs de mijne. Een minieme, terloopse aanraking, maar er trok kippenvel over mijn hele lichaam. Ook bij Ron was het alsof de bliksem insloeg, want ons gesprek stokte, we stamelden maar wat, vooral dat we weg moesten, het was de hoogste tijd. Maar we bleven zitten en keken elkaar aan Alsof we elkaar voor het eerst zagen. En we konden er geen genoeg van krijgen.