“HET WAS DRIE WEKEN VOOR ONZE BRUILOFT en ik zat op de grond in de woonkamer de tafelschikking te maken. Mijn jurk hing al klaar in de logeerkamer en ik verheugde me enorm op de dag dat ik mezelf Ron’s vrouw zou mogen noemen. Hij was mijn ideale man, we waren vier jaar samen en ik was nog steeds verliefd. Voor hem had ik slechts één andere relatie gehad, met een beer van een vent die motorreed en dronken werd tijdens concerten van Normaal. We vreeën als gekken, maar praten deden we amper. Ron was totaal anders. Met hem kon ik uren in de tuin aan een glas wijn zitten, soms werd het zo laat dat ik de volgende dag brak op mijn werk verscheen. Hij luisterde naar me en wilde net als ik een gezin. Dat Ron niet zo op sex gericht was als mijn ex, vond ik niet vreemd, we vreeën vaak genoeg, maar konden ook door te knuffelen heel intiem zijn. Terwijl ik met naamkaartjes zat te schuiven, kwam Ron voor me staan. ‘We moeten praten’, zei hij. Ik wist meteen dat er iets verschrikkelijk mis was. ‘Ik wil het niet’, zei hij. Ik snapte er niets van, Ron wilde juist dolgraag trouwen. Hoezo wilde hij ineens niet meer? Had hij een ander? ‘Ik zou zo graag gewoon zijn. Trouwen met een vrouw als jij, een rijtjeshuis, een labrador en achter een kinderwagen lopen – dat is alles wat ik wil’, vervolgde hij. Beduusd keek ik hem aan, wat was dan het probleem? ‘Ik wil geen homo zijn, maar ik ben het wel. Ik val op mannen’ zei hij tot slot. Daarna begon hij te huilen. Ik staarde naar de plaids op de bank en de fijne geurkaarsen waar ik zo blij mee was geweest. Een diepe pijn overspoelde me, maar toen ik de wanhoop in Ron’s ogen zag, voelde ik vooral medelijden. Ik had hem nog nooit zo verdrietig gezien. Hij wilde dit evenmin als ik.

Die avond vertelde mijn verloofde dat hij op zijn elfde voor het eerst verliefd werd op een man. Hij schrok zo van zijn gevoelens dat hij ze direct had weggestopt. En dat was hij blijven doen; tot op de dag van vandaag. Verliefd op mij was hij niet maar liefde voelde hij wel degelijk. Ik zag dat hij het meende. Na zijn biecht legde Ron onze toekomst in mijn handen. ‘We kunnen nog steeds het leven leiden dat we allebei zo graag willen’, zei hij. ‘Ik wil  nog steeds met je trouwen en een gezin stichten, als jij dat ook wilt. Maar die beslissing is aan jou.’ Het enige wat hij van me vroeg, was of ik wilde liegen over de reden van een eventuele break-up zodat onze omgeving niet achter zijn geaardheid zou komen. ‘Zeg dan maar dat ik ben vreemdgegaan.’ Maar ik wilde helemaal niet bij hem weg. Ik was zo gelukkig met wat we hadden – onze diepe band, ons heerlijke huis, onze vrienden, de feestjes, onze kinderwens – dat wilde ik allemaal niet kwijt. Er is overal wel wat, dacht ik. De sex verandert misschien, maar onze band hoeft niet anders te worden. Als we blijven praten, vinden we wel een weg. Nog diezelfde avond besloot ik dat ik met Ron verder wilde. Toch begon ik in de weken voor ons huwelijk te twijfelen aan mezelf. Om mijn eigen onzekerheid te temperen, overspoelde ik hem met vragen. Vond hij me eigenlijk wel aantrekkelijk? Wat dacht hij als hij mijn borsten zag? Voelde hij afkeer als hij met me vree? Wilde hij me daarom nooit beffen? Was zijn homoseksualiteit de reden dat hij voorstelde anale sex nog een kans te geven, hoewel hij wist dat ik dat eigenlijk niet wilde? Ron vertelde me eerlijk dat mijn vagina hem niet opwond. Hij penetreerde me soms omdat ons seksleven de band tussen ons versterkte. Er was beslist liefde als we vreeën, maar geil werd Ron er niet van. Hij deed het voor mij en onze relatie. Het deed pijn om dat te horen, maar ik waardeerde zijn eerlijkheid. Onze huwelijksdag was uiteindelijk prachtig. We speelden eensgezind het stel dat we zo graag wilden zijn en voelden ons ondanks dat toneelspel echt gelukkig samen. En vervolgens kregen we ook nog twee prachtige zoons. De liefde die we voelden toen ze werden geboren, maakte onze band nog hechter. Het maakt me nog elke keer blij als ik Ron langs de lijn zie staan op het voetbalveld. Hij is dol op zijn zoons en een fantastische vader voor ze. Maar het doet me pijn als ik hoor hoe vaak de spelers elkaar uitschelden voor homo terwijl hij daar staat te kijken. Tegenover onze kinderen benadrukken we dat homoseksualiteit normaal is. ‘Zo word je gewoon geboren. Je kunt niet zelf beslissen op wie je verliefd wordt’, zeggen we tegen ze. Ik meen dat oprecht, maar toch begrijp ik heel goed dat Ron niet uit de kast wil komen. We wonen in een klein dorp, waar iedereen elkaar kent. De mensen zijn aardig, maar niet heel tolerant; de enige transvrouw in het dorp wordt al vijftien jaar beschimpt. Onze ouders wonen in de buurt, het nieuws zou hun en ons leven compleet op zijn kop zetten. Daar kiezen we niet voor. We houden liever de schijn op.
We vrijen een in de paar maanden en lichamelijk geniet ik daar ook best van. Maar onze behoeften in bed zijn duidelijk verschillend, daar kunnen we niet omheen. We halen beiden meer bevrediging uit de date die we elke maand hebben met een herenkoppel. Een van hen is biseksueel, door hem laat ik me op zo’n avond uitgebreid beminnen. Dan kan ik er weer een poosje tegen. Soms voel ik jaloezie als ik zie hoe gulzig Ron is tijdens zijn vrijpartijen met die andere man. Maar als we na zo’n seksavondje naar huis rijden, denk ik: ik gun het je, want ik heb net zo genoten als jij.
Ondanks dat we een manier hebben gevonden om te leven met Ron’s homoseksualiteit, blijf ik constant bang dat ons geheim uitkomt. Hoe redden onze kinderen zich dan op school? Hoe kijken ze dan naar hun vader? En hoe denken ze over mij, degene die het altijd heeft geweten? Dat stiekeme gedoe brengt spanning met zich mee. Soms ben ik er helemaal klaar mee. Dan sta ik ’s morgens voor de spiegel en denk ik: waar ben ik mee bezig? Waarom neem ik hier genoegen mee? Af en toe geef ik Ron de schuld. Waarom heeft hij mij hierin betrokken? Toch komen er ook altijd weer dagen dat ik dankbaar ben voor wat er wél is. Als ik zie hoe ongelukkig sommige vriendinnen zijn omdat hun man het met de secretaresse doet, en hoe totaal uitgeblust hun seksleven is, dan denk ik: doe mij dit maar. Ik heb een heerlijk gezin, een rijk leven en een man die er altijd voor me is. Het plaatje is niet ideaal, maar op zulke momenten komt het verdomd dicht in de buurt.