“Jaaa, ik kan dit goed!” Op de stoep voor de uitgang van school beklimt een knaapje van twee, drie al een paar minuten de helling bij de fietsenstalling. Elke keer als hij boven is, draait hij zich om naar de meute wachtende ouders en herhaalt zijn kreet. Hij is de koning van de berg, de klimkampioen van zijn micro-universum en wij zijn z’n publiek. 

De eerste paar keer wordt hij nog toegejuicht, daarna verstomt ons enthousiasme en richt iedereen zich weer op het eigen telefoonscherm. Zo veel herhaling is alleen op die leeftijd leuk, maar nog meer dan dat gaat overmatig zelfvertrouwen en borstklopperij vervelen. Wat zeg ik: het wordt gewoon irritant.