“IK ZIE EEN CONCERT VOOR ME, EEN PARTY, met een band. Het feest begint al dagen vóór de uitvaartdienst en gaat daarna ook nog een tijdje door. Dresscode: liefst zo veel mogelijk glitter & glamour, helemaal over de top. Eerst worden er bubbels geschonken, daarna rum. Er is lekker eten voor iedereen: Caribisch, maar ook Japans – ik ben dól op de Japanse keuken dus er zal heel wat sushi en beef tendon voorbijkomen. Wie de genodigden zijn? Iedereen, ja man! Als je van me hebt gehouden, ben je welkom. In 2018 heb ik, twee dagen na haar dood, een tributeconcert voor Aretha Franklin gegeven in een uitverkocht Concertgebouw. Het was echt geweldig om op zo’n manier iemand te mogen herdenken.

In de Indiase cultuur rouwen mensen als je wordt geboren, omdat ze weten dat je op een dag weer dood zal gaan. Maar áls je uiteindelijk sterft, is er een groot feest: dan wordt gevierd dat ze tijd met je mochten doorbrengen. Waanzinnig tof, toch? Dát is mijn energie: het leven moet gevierd worden. Er zal verdriet zijn, natuurlijk, en het verdriet blijft als mensen doodgaan, maar je kunt tijdens die uitvaart wel weer nieuwe, mooie herinneringen maken.
Voor mij is het idee van een afscheid ook minder zwaar omdat ik geloof dat ik naar een plek ga waar rust en vrede is. Niets fysieks, geen stad met gouden straten of zo, maar in the spirit. De geest leeft voort. Dat is ook waarom ik na die eerste feestdagen een christelijke uitvaart wil, met een voorganger, gebeden en veel muziek. Ik zou het mooi vinden als mensen zoals Dwight Dissels en Berget Lewis willen komen zingen. En dan zeker His Eye Is on the Sparrow, de allereerste gospel die ik zelf als klein meisje heb gezongen. O, en ik las dat Sander de Kramer een paar LINDA.’s geleden vertelde dat ik op zijn uitvaart kom optreden. Nou, absolutely, maar ik wil nóg liever dat hij bij mij komt speechen. Sander is liefde, hij heeft het hart op de juiste plaats. Ik hoop natuurlijk dat we zo lang mogelijk van elkaars vriendschap zullen genieten, maar mócht ik als eerste sterven, dan heb ik ’m hierbij uitgenodigd. Het zal trouwens nog spannend worden wie van ons tweeën het eerst vertrekt, want in mijn familie worden ze behoorlijk oud: er zit zelfs iemand van 104 tussen. Maar we hebben het niet voor het zeggen hè? God bepaalt wanneer het tijd is om te gaan.
Na de kerkdienst – als iedereen nog lekker doorgaat met feesten – wil ik dat mijn kist naar Sint Eustatius wordt gebracht, het eiland waar ik ben opgegroeid. Er is daar een prachtige begraafplaats, op een klif, driehonderd meter van zee. Mijn oma ligt er ook begraven, daar hoor ik thuis. In de tombe van de familie. En dan zou ik, als allerlaatste wens, graag een gedenkplaatje krijgen waarop, onder mijn geboorte- en sterfdatum, dit zinnetje komt te staan: Shirma Rouse: niks anders dan liefde.” •