HET WAS MIJ IN HET VERLEDEN OOK WEL eens overkomen, maar toen was ik een stuk jonger en minder zorgelijk. Destijds was het meer zo van: oeps, shit, snel dat ding halen en opgelost. Maar ik ben allang geen twintig meer, ik ben inmiddels 43. En toch stond ik ook nu weer in de Etos te zoeken naar de morning-afterpil. Hoe dat zo kon gebeuren? Dat hoef ik jullie natuurlijk niet uit te leggen. Of misschien dan de korte versie zonder al te veel details: ik had jarenlang een spiraal, maar die liet ik er onlangs uithalen omdat ik nieuwsgierig was naar mijn cyclus en hoe mijn lijf daarmee omging. Dus stapten mijn man en ik over op het oude vertrouwde condoom. Maar blijkbaar waren we dat verleerd, want bij de eerste de beste poging scheurde het ding kapot. De paniek die daarop volgde was groot. Twee kinderen is wat ons beiden betreft helemaal perfect. De kamers in huis zijn op, onze nachtrust begint eindelijk weer een beetje te normaliseren en alle babyspullen zijn de deur uit. Zwanger raken? Liever niet dus.
Zo kwam het dat ik daar in de drogist schuw om mij heen stond te kijken, uit angst dat ik een bekende zou tegenkomen. Superkinderachtig, maar toch. Nadat ik het doosje uiteindelijk had gevonden, liep ik ermee naar de zelfscankassa. Maar zo makkelijk kwam ik daar niet mee weg. De verkoopster sperde haar ogen open en had mij feilloos in de gaten.

“Weet u wel hoe dat werkt, mevrouw?”
“Natuurlijk weet ik dat”, ­mompelde ik. Ook al was dat helemaal niet waar. En dus voegde ik er snel achteraan: “Gewoon innemen met water toch?” ­“Jazeker”, zei ze. “Je kunt er soms misselijk van ­worden, dus houd daar even rekening mee. Het kan zijn dat je moet overgeven.”
Oké, dacht ik. Daar had ik die dag absoluut geen tijd voor, ik moest een radio-uitzending presenteren. En dan is overgeven op zijn zachtst gezegd nogal onhandig. Dus stopte ik de pil in mijn tas en ging op weg naar m’n werk.
Toen ik uren later thuiskwam haalde ik het doosje weer uit mijn tas en las de bijsluiter. ‘Het liefst zo snel mogelijk innemen voor het beste resultaat.’ Shit. Het condoomincident was inmiddels al bijna 24 uur ­geleden. Er was een nacht slapen en een dag werken ­overheen gegaan. Ik wist dus niet hoe snel ik de pil alsnog moest ­slikken. Daarna begon het grote wachten. Het ­overgeven bleef uit. Gelukkig, maar ook weer niet. Want hoe wist ik nou zeker dat die pil echt werkte? Ik hoopte er maar het beste van. Op het moment van schrijven zijn we twee weken ­verder. Ik ben nog niet ongesteld geworden, dus begin toch ietwat nerveus te worden. Als dit met een sisser afloopt ga ik terug naar de gynaecoloog. Doet u mij maar weer zo’n spiraal, ­alsjeblieft.•