IK MIS MIJN VRIENDINNEN. En dan niet omdat ze ver weg wonen of op reis zijn, nee gewoon omdat ik ze mis. Of liever gezegd: ik mis het ­onbezorgd vriendin zijn. Uit de tijd dat we nog geen serieuze baan hadden en dus zonder al te veel verantwoordelijkheden door het leven gingen. Uit de tijd dat al onze ouders nog leefden. Uit de tijd dat je eindeloos kon lunchen zonder dat je daarna je kinderen van school moest halen of terug moest naar je werk. Uit de tijd dat we laveloos in de kroeg ­stonden zonder horloges. En nee, we hadden toen de ­mobiele telefoon nog niet heilig verklaard en sociale media bestonden nog niet, dus als we met elkaar afspraken keken we ook de hele avond naar elkaar. Of nou ja, met tussen­pozen dan, want er was altijd wel een barman of man aan de bar die ook de moeite van het aankijken waard was.

Inmiddels zijn we vrouwen van ‘middelbare’ leeftijd (wie heeft die vreselijke term eigenlijk bedacht?) en werken we om te leven, of misschien wel andersom. We laveren allemaal op onze eigen manier tussen de hoogte- en de dieptepunten door. ‘Is dit nu later?’, zong Stef Bos al in een grijs verleden. ‘Is dit nu later, als ik groot ben? Ik snap geen donder van het leven en ik weet nog steeds niet wie ik ben.’ Stef Bos had natuurlijk heel erg gelijk. Later is nu, en het is er allemaal niet per se duidelijker op geworden. Nu wordt deze column wel heel zwartgallig, zo is hij niet bedoeld. Ik vind het een groot geluk dat ik leef en gezond ben. In een land zonder oorlog en zonder een dictator. Dat ik kinderen heb en een baan. Dat ik een man gevonden heb waar ik blij van word en dat ik een eigen huis heb midden in de stad. Maar OMG wat verlang ik soms naar de tijd waarin ik nog een student was die zich vooral druk maakte over colleges, het rood staan op de bank omdat m’n studiefinanciering even op was en of ik wel of niet op skivakantie meekon. Het motto was: gewoon omdat het kan. De schimmel in de keuken van mijn studentenhuis of de gigantische katers na een avondje goed doorhalen mis ik trouwens niet, maar dat terzijde. Maar mijn vriendinnen dus wel. Op die manier, zoals het vroeger was. Nu heb ik een idee. Binnenkort huur ik een heel groot huis, vraag ik iedereen mobiele telefoons en kinderen thuis te laten en zorg ik voor een goed gevulde bar. Gewoon, for old times’ sake. Kijken of we het nog kunnen. Simpelweg gelukkig zijn zonder te veel gedoe. Ik hoop het wel, maar ook weer niet te hard, want stel je voor dat we niet meer terug willen naar de volwassen wereld? Denk je dan dat we in het huis van onze jeugd mogen blijven wonen? Gewoon, omdat het kan? •