“DANK JE”, RIEP ZE IN HET VOORBIJGAAN. “Waarvoor?” antwoordde ik verbaasd terwijl ik gehaast mijn kinderen van de fiets sjorde voordat de bel zou gaan. Ik kende de jonge vrouw op het schoolplein niet, maar zij mij duidelijk wel. “Dank je voor wat je zei over zwangerschapsdiscriminatie.”
Ik was er even stil van. “Wat lief dat je dat zegt”, prevelde ik. “Heb je hetzelfde meegemaakt?” “Ja”, zei ze. “Ik herkende zo veel over gestraft worden voor je zwangerschap. En als je je daarover uitspreekt tegenover je werkgever, wordt het eigenlijk alleen maar erger.”
Daar kon ik over meepraten. Ook bij mij hielpen gesprekken met mijn voormalige werkgever niet. Toen ik vroeg of ik na mijn bevalling weer terug mocht komen, was de boodschap: “Jouw zwangerschap is ook een risico voor mij. Stel, je krijgt een gehandicapt kind, dan moet je thuisblijven om daarvoor te zorgen. En dan heb ik weer een probleem. Snap je?”
De woorden van mijn werkgever bleven lang nadreunen in mijn hoofd. Als mensen tijdens mijn zwangerschap vroegen of ik na mijn bevalling weer aan het werk kon, zei ik: “Mijn baas wil eerst afwachten of mijn kind gezond ter wereld komt.” En dat deed het. Gelukkig. Mijn niet-gehandicapte dochter is nu zeven. Na haar geboorte stond ik vrij snel weer op de werkvloer en het was ook na haar geboorte dat ik op zoek ging naar een nieuwe baan. Ik wilde zo snel mogelijk weg.

Maar daarmee houdt het verhaal van zwangerschaps­discriminatie helaas niet op. Ook na mij kregen vrouwen ‘straf’ voor iets waar je biologisch gezien niets aan kan doen. Daarom leg ik het nóg maar eens goed uit. Deze is speciaal voor alle werkgevers met weinig verstand van zaken en een jarenvijftigmentaliteit. Lezen jullie even mee?
Vrouwen hebben een baarmoeder, mannen niet. Dat is biologisch zo bepaald. Als wij als mensheid willen voorbestaan, zullen sommigen van ons kinderen moeten krijgen. In het gunstigste geval is dat een keuze, want het lukt niet bij iedereen. Maar om als mensheid te overleven, zullen sommigen van ons moeten bevallen. Ook de kleine Bert en Johan (ik noem maar wat namen) moesten ooit worden gebaard. Om daar vrouwen voor te straffen is niet alleen tegen de wet, maar ook een totaalgebrek aan beschaving. Slecht zorgen voor zwangere vrouwen, dat doen alleen barbaren.
Dankzij de moeder op het schoolplein – en ook alle andere reacties – weet ik: zwangerschapsdiscriminatie bestaat nog steeds. Dus hier een tip voor alle werkgevers, man of vrouw, die zich er schuldig aan maken. Denk aan je eigen moeder. En als ze nog leeft, vraag haar dan eens hoe zij behandeld werd tijdens de zwangerschap. Misschien is het daar wel misgegaan en had ze bij een betere werkgever meer energie gehad om jou fatsoenlijk op te voeden. •