‘In mijn hoofd heb ik een jij-bent-niet-welkom-op-mijn-begrafenis-lijst’

ALS JE NOG MAAR ÉÉN UUR TE LEVEN HAD EN je mocht maar één iemand kiezen om dat laatste uur mee door te brengen, wie zou dat dan zijn? Oftewel, wie is jouw ‘one hour person’? Belachelijke vraag natuurlijk. In mijn geval: ik heb twee kinderen en een man. Wie moet ik op basis waarvan kiezen? Als ik nu acuut te horen zou krijgen dat ik nog maar één uur te leven had, zou ik deze types alle drie een uur lang kapot willen knuffelen. Maar zo werken dit soort gedachtespelletjes niet. Eén uur, één mens. Dat is de vraag en ik zou dan toch mijn man kiezen. Ook omdat ik mijn kinderen niet wil opzadelen met een levenslang trauma van een hysterische moeder die ze met behuilde ogen vast zou klampen als nooit tevoren.
Gelukkig is de kans klein dat ik het bovenstaande ooit in praktijk moet brengen. Eigenlijk slaat de hele vraag ook nergens op. Toch heb ik een ziekelijke haat-liefdeverhouding met dit soort gedachtespelletjes. Zo bedenk ik ook weleens wat ik zou zeggen op de begrafenis van een vriendin. Vervolgens kan ik daar dan bij huilen, ook al is die persoon nog springlevend. Soms wil ik het met de persoon in ­kwestie bespreken, zo van: ‘Hey, zal ik op jouw begrafenis dit of dat zeggen?’ Gelukkig heb ik deze dwangneurose tot nu toe nog goed kunnen onder­drukken. Ook vragen als: ‘Welk attribuut ik zou meenemen als mijn huis in de fik vliegt, welk muzieknummer ik zou kiezen als ik de rest van mijn leven nog maar één nummer mag horen, of wat ik zou inpakken als ik naar een onbewoond eiland verbannen word’, poppen ongevraagd mijn hersenpan binnen.

In het geval van die laatste vraag is het vrij simpel. Ik heb heel slechte ogen, dus om te overleven zou ik sowieso een bril mee moeten nemen. Anders sterf ik na drie dagen omdat ik struikel over een boomstam. Het zal je niet verbazen dat ik ook heel goed ga op het Instagramaccount @dilemmaopdinsdag. Vragen zoals: je moet Vader Jacob zingen om je telefoon te ontgrendelen OF je moet altijd op je kont, tree voor tree, de trap af. Sowieso dat laatste, ik woon namelijk op de begane grond. Naast al deze rare vragen heb ik nog een favoriete lijst in mijn hoofd, namelijk de: jij-bent-niet-welkom-op-mijn-begrafenis-lijst. En het wordt nog ziekelijker: deze lijst bespreek ik weleens met een vriendin. Zodat ik zeker weet dat als het zover komt, zij die personen kan opbellen om te zeggen: “Sorry, Roos wil liever niet dat je komt.” Bij deze gesprekken gieren we het uit natuurlijk. Het is wel lekker om af en toe naar iemand te kijken en te denken: jij bent allesbehalve mijn ‘one hour person’. Nee, jij bent mijn ‘blijf-weg-van-mijn-begrafenis-mens’. Wie staat er op jouw lijst?•

Lees hier meer columns van Roos Moggré.

Dit artikel is afkomstig uit LINDA.254 – Indian Summer, lees hier het hele magazine.

‘Mijn kinderen maken ineens veel minder ruzie, en dat komt allemaal hierdoor’Lees ook