“HET LIJKT ME GAAF OM EEN GEWELDIG programma in elkaar te draaien en mijn eigen begrafenis van te voren een beetje te preppen. Ik ben een showman; ik denk dat ik er echt een mooie uitvaart van zou kunnen maken. Niet voor mezelf, maar voor de mensen die afscheid van me moeten nemen.

Het is een beetje te vroeg om Ca, mijn vriendin, te vragen wat haar behoeftes zijn op dat gebied, maar ik heb natuurlijk zelf inmiddels ook een paar begrafenissen meegemaakt en een beetje inspiratie kunnen opdoen. De mooiste tot nu toe was die van mijn vader, in 2012. Daar komt mijn overtuiging vandaan dat ik het helemaal aan m’n nabestaanden wil overlaten om er iets bijzonders van te maken.

Dat heeft mijn moeder namelijk ook gedaan. Ze was helemaal in control, als een Broadway director. ‘Fuck papa,’ grapte ze, ‘die is dood. Dit is voor ons.’ Zo had ze bedacht dat er geen ellenlange speeches gehouden mochten worden: ‘Ik wil niet dat er straks iemand in slaap sukkelt.’
Ik speelde Birds, het favoriete nummer van mijn vader. Daar had hij me, vlak voordat hij stierf, nog om gevraagd. Mijn moeder zong een prachtig lied. Soms werd er na een toespraak geklapt, af en toe stonden er mensen op – het waren in elk geval geen stille toeschouwers die alleen maar langs kwamen to pay their respects, of zo. Het was echt de viering van mijn vaders leven.
Toen we de kist naar de oven droegen, werden we begeleid door de vioolmuziek van een vriend van de familie. Daarna was het tijd voor de condoleances, maar ook dáár greep mijn moeder in. ‘Ik heb een hekel aan het woord gecondoleerd,’ zei ze, ‘en ik vind dat ik, als weduwe van Hans, aan jullie mag vragen dat niet tegen mij te zeggen. Verzin maar iets anders of geef me gewoon een knuffel of een hand.’
Ik vond het eerst wel ongemakkelijk, want zo’n woord geeft mensen ook houvast, maar het pakte heel goed uit: het werd er op een of andere manier juist feestelijker door. En wat ik ook fijn vond, was dat het zo druk was. Ze kwamen van heinde en verre; allemaal mensen die een geschiedenis met mijn vader deelden. Dus als je me vraagt hoe mijn afscheid eruit moet zien: zo. Een goed bezochte bijeenkomst – ik probeer niet voor niks al een leven lang volle zalen te krijgen – zonder doom & gloom, waar plaats is voor verdriet maar waar je ook mag lachen om al de rare of slechte eigenschapen die ik tijdens mijn leven maar niet kreeg afgeleerd.
Ik heb trouwens wel één verzoeknummer – en als Ca het niks vindt, moet ze het tegen die tijd maar gewoon schrappen – en dat isThe Big Day van Chance the Rapper, vooral vanwege die ene zin die steeds weer terugkomt: ‘The only way to survive is to go crazy.’ Dat is de boodschap die ik zou willen meegeven: wees stil of schreeuw het uit. Doe wat je wil. Feel your feelings. Het is jullie feestje. •