VADERS MOETEN NIET DWEPEN MET HUN DOCHTERS. Misschien moeten ze trouwens sowieso niet te veel dwepen met hun kroost, maar als het dan toch moet: liever met hun zonen dan met hun dochters. Een vader die dweept met zijn dochter houdt namelijk bijna altijd onbedoeld een kwalijk clichébeeld in stand: dat van De Grote Sterke Papa, De Man Die Normaal Natuurlijk Nooit Sentimenteel Is Of Zijn Gevoelens Uit Maar Nu Hij Een Dochter Heeft Wel. Papa en ‘zijn kleine prinses’. De Oerman die zorgt voor het Kleine, Kwetsbare Meisje. Wat leer je je dochter, wat vertel je aan de wereld, wanneer je dat bordkartonnen cliché hoogdravend ­reproduceert? Ongetwijfeld zijn er mensen die nu alweer witheet of rood aanlopen. ‘Je mag ook niks meer’ roepen naar de foto boven mijn column. ‘Van deze woke millennial mag je niet eens meer als trotse vader de grote liefde voor je dochter benoemen.’

Misschien moet ik het nog even beter uitleggen. Wat ik bedoel, is dat ik me sinds ik een dochter heb, heel bewust ben van hoe verschillend de wereld naar jongens en naar meisjes kijkt. En S. en ik zijn niet zo’n stel voor wie alles radicaal genderneutraal hoeft. We hebben vrienden die zo ver gaan dat hun dochter nooit een jurkje of strikje mag en roze een verboden kleur is. Bij ons geldt in principe vooral dat we zowel James als Leah altijd alles aanbieden: of het nu auto’s of treintjes zijn, babypoppen of keukentjes – of het nu paars, blauw, rood of roze is. We bieden het zonder opgelegd oordeel aan. Zo simpel is het.

Evengoed schrik ik ervan hoe snel bepaalde beelden zich als onwrikbare waar­heden in een kinderhoofd nestelen. Toen James (nu 4) mij recent vertelde dat hij later voetballer wil worden, zei ik: “Misschien wil Leah ook wel voetballer worden.” Zonder een seconde pauze reageerde mijn zoon met: “Nee, dat kan niet, want Leah is een meisje en die kunnen alleen maar prinses worden.” Ik keek hem verbijsterd aan. Blijkbaar zijn bepaalde vooroordelen behoorlijk dwingend en is dat wat je je kinderen thuis kunt leren uiteindelijk maar beperkt, omdat de wereld daarbuiten net zo vormend en bepalend is. Een les in nederigheid.

Des te belangrijker is het om dat dwepen dus achterwege te laten. Ik zal niet liegen: het is een feit dat ik weker ben bij Leah dan bij James, zoals S. dat juist precies andersom is. Ik kan veel moeilijker nee zeggen tegen mijn dochter dan tegen mijn zoon. En met haar heb ik nu eenmaal – althans zo lijkt het – honderd keer meer geduld. S. en ik denken dat dat toch ook gewoon iets biologisch is: moeders en zonen, vaders en dochters. Maar juist daarom dus die oproep om als vader niet met dochters te dwepen. Al sinds ik haar voor het eerst vasthield, besloot ik dat die zachtheid in mij er niet toe moest leiden dat ik haar onbedoeld het gevoel zou geven dat meisjes alleen zacht, lief en mooi hoeven te zijn. Ik noem haar altijd ‘krijger’, ik geloof dat dat is wat ik haar wil leren. Niet dat ze nooit een roze jurkje of een strikje aan mag, maar wel dat ze even­­­­goed een voetballer, natuurkundige, president of superheld kan worden. Overigens kan Deze Man goddank ook regelmatig van ontroering huilen om de grote zachtheid van zijn zoon. •