Ik zit aan de keukentafel en kijk naar buiten. Tenminste, dat probeer ik. De ramen die uitkijken op onze tuin zijn momenteel namelijk van boven tot onder beplakt met post-its. Knalroze post-its. Het zijn de post-its die mijn vriend voor me heeft opgehangen nadat hij me de opdracht had gegeven om alles – “maar dan ook echt ALLES” – wat ik in mijn hoofd had zitten op te schrijven.

En dus zit ik nu met een kop thee en een leeg hoofd naar een grote glazen wand te staren waarop een enorm mozaïek aan roze post-its mij het zicht op de buitenwereld ontneemt.