ERWIN VINDT MIJ VIA SOCIAL MEDIA. In een bijzonder korte mail meldt hij dat hij wil afspreken. ‘Ik wil mezelf eens verwennen’, schrijft hij.
Zijn e-mailadres is een combinatie van de eerste twee letters van zijn voornaam en een stripfiguur. Een telefoonnummer geeft hij niet.
‘Is goed’, antwoord ik. ‘Maar ik wil wel wat meer informatie en je telefoonnummer.’
Bij boekingen zonder tussenkomst van mijn bureau zoek ik toch echt meer zekerheid dan een nepnaam. Eén keer reed ik drie uur heen en terug voor een no-show. Dat gebeurt me niet nog eens.

Erwin reageert een paar uur later. Hij volgt me al jaren, vanaf de beginnende verkering met wat inmiddels zijn vrouw is. Nu hun huwelijk wat is ‘ingekakt’, heeft hij behoefte aan een ‘oppepper’. Daarvoor wil hij best naar mijn woonplaats reizen. Weet ik nog een leuk hotel?
Omdat hij blijft terugschrijven, maak ik een afspraak voor vier dagen later.
Erwin boekt en betaalt het hotel, ik blok mijn agenda.
Op de dag zelf rijd ik naar de afgesproken plek en bel hem.
“Kamer 431”, antwoordt Erwin. “Ik ben er al. Kom maar vlug, denk ik, hihi.”

Net als ik op de deur wil kloppen, opent hij hem op een kier.
“Ik hoorde je hakken al in de gang.” Hij accepteert mijn hand en ik zoen hem op zijn wang. Een stoere man met een man bun en kriebelende baard. “Daar ben je dan.” Hij giechelt wanneer ik zijn woorden herhaal.
In de kamer is het fris, het raam staat open. Op een schoteltje in het kozijn tel ik vier uitgedrukte sigaretten. Zwijgend trekt hij de rits van zijn vest omlaag. “Hier is je geld.”
Hij reikt me een envelop aan en ik tel het afgesproken bedrag. Als ik het geld in mijn tas stop, sluit hij de rits van zijn vest. “Beetje stom, maar ik heb mijn telefoon in mijn auto laten liggen. Ik loop heel even heen en weer.” Opnieuw die lach. Ik ga op de bedrand zitten en twijfel. Heen en terug naar de parkeerplaats kost zeker tien minuten. Tijd is geld voor Erwin. Zal ik alvast mijn schoenen uittrekken?
Als Erwin weg is, sta ik op en sluit het raam. Dertig meter verderop zie ik hem lopen met gekromde schouders. Voor een zwarte Nissan houdt hij halt, trekt een sigaret uit het pakje dat hij uit zijn broekzak tovert en diept dan uit de binnenzak van zijn vest een telefoon op. Rookwolken kringelen om hem heen, terwijl hij intensief op zijn mobiel tikt. Even denk ik dat ik de deur hoor, maar in de kamer naast me lacht een vrouw. Een bromstem. Opnieuw gelach. Ik knip het badkamerlicht uit en loop terug naar het raam. Buiten schemert het al. De zwarte Nissan is weg.•

Meer belevenissen van Amber lezen? Ga naar LINDA.nl of download de LINDA.app