ZODRA IK HEM ZIE, ROFFELT MIJN HART. Is het Joaquin Phoenix? Deze veertiger is onaards knap. “Hi there.” Als hij breeduit lacht, smelt ik. Mocht deze man me ontvoeren naar Jupiter, dan verzet ik me niet. Matt, heet hij. Van Maverick. Hij laat me zijn Amerikaanse ­paspoort zien. Hij is jonger dan ik en werkt als sportleraar op een internationale school. Mijn mond zakt verder open als ik zijn lijf eens goed bekijk. Alles aan deze man is perfect. “We drinken zo wel wat.” Matt duwt me lachend op bed. Hij fröbelt me in allerlei posities. Linkerbeen over zijn schouder. Rechterbeen kruislings over zijn bovenbeen. Daarna een voor mijn gevoel achterwaartsedriedubbele flikflak. Ik voel me kolossaal. Mijn stugge, lange Hollandse lijf lijkt in niets op het zijne. Achterstevoren en voorovergebogen zit ik op hem. Ik kus zijn scheenbenen, knijp van genot in zijn tenen als ik heen en weer schuif. Het voelt zalig, zijn penis is lang genoeg om dit standje vol te houden. Matt geniet ook. “I love the view.”
Na drie kwartier ‘schoolgym’ ben ik moe. Mijn lichaam doet zeer. Matt daarentegen blijft maar ‘leuke ideetjes’ aandragen. Ik wil in zijn armen liggen, tegen die prachtige borst, uitrusten en mezelf terugvinden, terwijl hij me vertelt hoe lekker ik ben en dat we vanavond samen uit gaan eten. Daarna rijden we naar mijn huis om mijn koffer in te pakken voor een lange vakantie naar een tropisch land.

Nog twintig minuten later komt Matt eindelijk klaar. Ik duw mezelf onder zijn oksel. Het kussen in mijn rug. Maar in plaats van lieve woordjes komt er een verhaal over een genetische afwijking waardoor Matt extra rode bloedcellen aanmaakt. Daardoor heeft hij een extreem uithoudingsvermogen. En had hij al verteld – het is een kwartiertje later en hij legt mijn hand op zijn erectie – dat hij door diezelfde bloedcelletjes heel weinig hersteltijd nodig heeft?
Een leuk gesprek blijft uit. Matt spreidt mijn benen en duwt zijn hoofd ertussen. “Love your smell.” Ik vraag me af of hij niet de geur van verbrand rubber ruikt. Tussentijds verving ik tweemaal het condoom omdat het van droogheid inscheurde na al die verschillende standjes.
Een ritselend geluid. Een nieuw condoom. Ik twijfel. Is dit allemaal waar? Of heeft Matt behoefte aan aandacht en verzint hij graag sterke verhalen? Veel tijd tot reflectie heb ik niet. Ik word omgedraaid. Terwijl ik op mijn buik lig, neemt Matt me achterlangs. Daarna liggend op onze zij. Op z’n hondjes. Toch weer terug naar zijwaarts. “Kom je op me zitten?” Moeizaam kom ik overeind.
Als de vier geboekte uren bijna om zijn, kan ik wel janken van opluchting. Tien minuten later verlaat ik mijn imitatie-Joaquin. Ik voel me beurs. Afgeragd. Teleurgesteld. Mocht Matt me nog een keer bellen, dan kan ik niet. En bij nader inzien zie ik toch maar af van die enkele reis naar Jupiter. •