“ER GAAN NOGAL WAT MENSEN DOOD IN MIJN BOEKEN – Ik schrijf thrillers, dan krijg je dat. Een begrafenis is de ideale gelegenheid om personages bij elkaar te brengen. In het echte leven is zo’n gebeurtenis ook vaak een reünie, zeker voor wat oudere mensen. Als je niet op Tinder zit en nooit meer in het café komt, kun je ook een paar uitvaarten aflopen om een nieuwe partner op de kop te tikken. Dat zou ik wel prachtig vinden: als er tijdens mijn ­begrafenis iets moois opbloeit. Het mag sowieso een feest worden, met veel eten en drinken. En ik heb al jaren een playlist op Spotify klaarstaan. Even kijken hoor, wat staat er allemaal op? “Last Dance” van ­Donna Summer natuurlijk. En “Heroes” van ­David ­Bowie. Veel Bowie-nummers trouwens, maar ook Blondie en Boney M. Zo te zien ben ik rond mijn eenentwintigste blijven steken, dus er mag wel weer eens wat nieuws bij. Dan kan er straks lekker ­gedanst worden. Veel vrolijkheid, dat combineert goed met verdriet. Ik heb het altijd erg leuk gevonden om feestjes te organiseren dus het lijkt me vreselijk dit partijtje te moeten missen.

Een paar jaar geleden schreef ik met Jan Heemskerk een televisieserie over een vrouw die vijftig werd. Haar vrienden hadden een groot feest georganiseerd, maar op die avond vertelde ze dat ze ernstig ziek was en had besloten na afloop voor euthanasie te kiezen. Er was voor iedereen een brief – waarin natuurlijk een paar bommetjes gedropt werden – maar die mochten pas worden opengemaakt als zij was overleden. Michiel van Erp wilde de serie graag verkopen, maar bij de NPO waren ze veel te schijterig. ‘Als jullie er meer jonge mensen in schrijven, willen we er nog wel een keer naar kijken’ en meer van dat soort bullshitverhalen. Het was een serie die juist over jong en oud ging: van iemand die haar eerste kind zou ­krijgen tot en met de vrouw van middelbare leeftijd die ineens met de eindigheid wordt geconfronteerd. Maar goed, ik heb geen zin om dat hele idee nóg eens nieuw leven in te blazen. Zonde van mijn tijd. Het gaat allemaal al zo snel. Ik merk dat veel van mijn vrienden zich met het einde bezighouden: ze doen medische check-ups en bedenken hoe ze hun laatste dagen willen doorbrengen. Die check-ups ga ik dit jaar óók doen, maar verder … Ik weet alleen dat ik begraven wil worden. Het lijkt me mooi als er ergens – het liefst in mijn geboorteplaats Bergen – een monumentje komt te staan waar mijn geliefden zo af en toe nog eens naartoe kunnen. Een mooie steen met mijn naam erop en misschien ook nog een aardige tekst. Welke? Als ik me daar óók mee ga bemoeien, bevestig ik alleen maar het beeld dat nu al van me bestaat. Dat zou trouwens wel een passend grafschrift zijn: Hier ligt Saskia Noort, nu kan ze zich nergens meer mee bemoeien.” •