“EEN PAAR JAAR GELEDEN ZAT IK, in afwachting van het bericht of een stelletje zieke cellen van plan was zich al dan niet verder te delen, ineens midden in allerlei gesprekken over: wat nou als ik dood zou gaan? Een van de dingen die ik toen met een aantal ex-minnaars en mijn huidige geliefde heb afgesproken, was dat een van hen tijdens de uitvaartdienst naar de microfoon zou lopen en zeggen: ‘Ze was goed in bed.’ Om daarna gewoon weer te gaan zitten. Het lijkt me wel geinig. En meer dan terecht.

Ik hoop sowieso dat het een bijeenkomst wordt waar een paar goede anekdotes over me zullen worden verteld. Niet dat er per se gelachen moet worden of zo, maar ik wil wel graag dat mensen straks zullen weten dat ik – zelfs als mijn einde plotseling komt of ik een paar slechte laatste weken of maanden heb gehad – ontzettend gelukkig ben geweest.
Ik heb al vaak afscheid moeten nemen: van oude mensen, jonge mensen, na een lang ziekbed, een ongeluk of een zelf­gekozen dood. Ik weet hoeveel pijn zoiets kan doen. Misschien wil ik de pijn verzachten door tijdens zo’n afscheids­­­dienst te laten zien dat we het leven met een korrel zout moeten nemen, zeker dat van mij.

Ga met me om zoals je dat deed toen ik er nog was, wees niet al te verdrietig. Ik hoop dat mensen zo’n bijeenkomst relaxed verlaten en niet helemaal uitgewrongen, met een steen in hun maag. Ik wil dat ze het een beetje naar hun zin hebben gehad. En ik weet precies wie daarvoor kan zorgen: Jack Ligtvoet.
Jack was vroeger werkzaam in de hospitality maar heeft zich laten omscholen tot uitvaartondernemer. Eigenlijk werkt hij dus nog steeds met mensen, alleen zijn ze nu dood. Ik noem hem altijd Jack Ligtvoet Voor-Als-Je-Onder-De-Grond-Moet, soms ook: Jack Ligtvoet Voor-Als-Je-De-Fik-In-Moet. Tegen Jack zal ik ­zeggen dat de gasten zich vooraf een beetje mogen ­indrinken, om het ijs te breken. Misschien kunnen we daar meteen een hapje bij serveren: lemper en een goeie soto ajam. Ik wil namelijk niet dat ze zich tijdens de toespraken gaan afvragen of er straks ­misschien nog iets te eten is. Mijn eigen spanningsboog is ook maar twintig minuten, dus ik wil het niemand aandoen nóg langer naar verhalen over míj te moeten luisteren.
Wat betreft de muziek: ik zou het liefst You can’t always get what you want van The Rolling Stones willen laten horen, een prachtig nummer dat ook op de speellijst voor m’n bruiloft staat. Perfect Day van Lou Reed moet ook worden gedraaid, en veel jazz, daar hou ik van.
Na de dienst nog een stevige borrel waar een beetje kan worden nagepraat, maar wat er vervolgens met mijn lichaam gebeurt, interesseert me niet echt. Omdat ik niemand wil opzadelen met een graf dat moet worden bezocht en verzorgd, heb ik een lichte voorkeur voor cremeren. Maar goed, levende mensen hebben een groter veto, dus als ze me willen begraven en er een steen bovenop willen zetten: doe lekker. Ik hou je niet tegen.”•