Joris

“Joris?” antwoord ik verbaasd. Terwijl ik hem vragend aankijk, bedenk ik – ondertussen de naam en zijn toon interpreterend – dat dit niet over een kleinzoon zal gaan.

“Mijn hond”, zegt hij.

De verpleegkundige en ik kijken elkaar stomverbaasd aan. En zeggen dan, bijna in koor: “Natuurlijk mag hij langskomen.”

“Vandaag?” vraagt hij. “Het moet vandaag. Niet morgen, want die is er misschien niet meer.”

Heel eerlijk gezegd heb ik geen flauw idee of mijn ziekenhuis regels heeft om huisdieren al dan niet toe te staan. Wellicht zijn die er, want als alle honden of katten langs mogen komen bij hun baasjes in het ziekenhuis wordt het natuurlijk een zooitje, heel hygiënisch zal het niet zijn. Met alle respect voor deze regels, bij stervende mensen gelden andere wetmatigheden.

Erehaag

Diezelfde middag belt de receptie als Joris het ziekenhuis binnenkomt. Uiteraard had ik de receptionist even ingelicht dat dit bezoek nadrukkelijk was toegestaan. Uit voorzorg loop ook ik naar de afdeling om daar mogelijke onrust te bezweren, maar dat is in de verste verte niet nodig. Alle verpleegkundigen blijken al lang te zijn opgetrommeld en ze vormen een kleine erehaag als Joris de afdeling oprent.

Het is een waanzinnig moment als hij de kamer binnenschiet en zonder enig spoor van twijfel boven op het bed van zijn baas springt. Hij belandt midden tussen de gemarmerde benen die nog net onder de lakens uitkomen en neemt pardoes de urinezak mee, die een meter omhoog zwiept.

Onafscheidelijk

De man is zo blij, strekt in een soort reflex zijn vermagerde armen uit en daar vindt hij zijn hond die met een grote tong zijn baas overal probeert te raken. Het is machtig om te zien. Deze man en zijn metgezel waren onafscheidelijk in het leven en daarom zijn ze dat ook nu, zo vlak voor de dood.

“Mag Joris blijven?” vraagt de dochter, maar de verpleegkundige is me voor. “Natuurlijk”, lacht ze, terwijl in de hoeken van haar ogen tranen staan.

Dit is de zorg waar ik zo onnoemelijk veel van houd.

Ergens aan het einde van de avond sterft de man. Hij is rustig geworden, mede door een morfinepomp die ervoor zorgt dat de benauwdheid zich gedraagt, maar vooral gezegend door Joris, die tot ver na zijn laatste adem onvoorwaardelijk opgekruld tussen zijn armen in het bed blijft.

PREMIUM | ‘Ze sterft in haar trouwjurk, een verwijzing naar de liefde van haar leven’Lees ook