Er was eens een puber die Kluns werd genoemd. Dat was ik. Kluun was Kluns. Ik neem u even mee terug naar diep in de vorige eeuw.
Mijn ouders gaven mij en mijn zus Franse namen; dat vond men chic in het Tilburg van de jaren zestig. Ik heb nooit zoveel met de naam Raymond gehad. Vrijwel niemand heeft me ooit bij die Franse naam genoemd. Ook mijn ouders niet. Mijn naam werd door mijn ouders, in een mix van Tilburgs en Frans, verbasterd tot ‘onze Raaaajmon’. De naam van mijn zus Melanie kreeg eveneens een Tilburgse variant. Melanie werd ‘ons Melaaaaan’.
In 1986 dook een vergeten woord plots weer op in de Nederlandse taal. Klunen. Het was het jaar waarin de Elfstedentocht voor het eerst sinds lange tijd weer eens werd verreden. Mijn studievrienden aarzelden niet. Van de Klundert werd Kluun. Ik vond het wel lollig, een bijnaam is een teken dat je bestaat. Ik besloot er, nu een dikke twintig jaar geleden, ook maar mijn schrijversnaam van te maken. Mijn uitgever waarschuwde me nog dat een naam als Kluun misschien niet helemaal de juiste was om serieus te worden genomen in het literaire circuit, waar namen als A.F.Th. van der Heijden, A.L. Snijders en P.F. Thomése gebruikelijker waren. Ik vond het, wederom, wel lollig.

Beetje Kuifje-achtig. Kluuntje in literatuurland.
Maar er zat meer achter de keuze voor die schrijversnaam. Kluun was ooit Kluns. Dat was de bijnaam waar ik op het Theresia lyceum in Tilburg door enkele klasgenoten mee werd opgezadeld. Ik was dertien en ik was Kluns. Geen bijnaam die een onzekere, blozende, bebrilde, puisterige puber meer zelf­vertrouwen geeft. En zoals het gaat in de dynamiek tussen pubers, toen en nu: binnen de kortste keren ging iedereen me Kluns noemen. Ook de andere losers in de klas. Mijn eerste jaren als puber waren niet mijn beste. Toch ben ik de jongens die Kluns verzonnen en introduceerden nog altijd dankbaar. De bijnaam had als neveneffect dat ik al vroeg in mijn leven een sterke bewijsdrang en eerzucht kende. Twee eigenschappen waar ik mijn hele creatieve en zakelijke leven plezier van heb gehad (dat die bewijsdrang me tot ver na mijn pubertijd ook op amoureus gebied parten heeft gespeeld, was een minder gunstig neveneffect).

Kluns, de onzekere puber van toen, zit nog steeds diep in mij verankerd. Ik heb zijn onzekerheden in de loop van mijn leven aardig weten te maskeren. Maar zodra iemand iets zegt of doet dat me van mijn stuk brengt, of als ik een ongepaste grap maak waardoor het hele gezelschap om me heen volledig stilvalt, dan is-ie er ineens weer. Dan kan Kluun (60) ineens blozen zoals Kluns (13). •

PS Ik heb enkele klasgenoten van het Theresialyceum in Tilburg op Facebook opgezocht. Er is, behalve het bedenken van de naam Kluns in 1977, weinig opzienbarends over hen te melden.

Op LINDA.nl beantwoordt Kluun prangende vragen van ouders over hun puber